7- نهى از زشتيها

و رفتارهاى ناپسند و بيان پيامدهاى بد آن.

8- ايجاد عفت و پاكدامنى در فرزندان، به واسطه بيان و معرفى نمونه‌هاى تاريخى و عمل خود.

گفتنى است كه عوامل و انگيزه‌هايى از قبيل: شكيبايى و آگاهى بيشتر مادر نسبت به اخلاقيات فرزند و پيروى فرزندان از او ايجاب مى‌كند كه مادر توجه بيشتر به نقش تربيتى خود در فرزندان داشته باشد و در راستاى انجام وظايف مزبور، با بيان جايگاه و موقعيت پدر براى فرزندان و مخفى‌نكردن انحرافات آنان از پدر، در ايجاد تربيت صحيح آنها بكوشد.

امام خمينى (ره) در اين راستا مى‌فرمايد:

«علاقه بچه به مادر بيش از همه علايق است، ... هيچ علاقه‌اى بالاتر از علاقه مادرى و فرزندى نيست. بچه‌ها از مادر بهتر چيز اخذ مى‌كنند. آن قدرى كه تحت تأثير مادر هستند، تحت تأثير پدر نيستند، تحت تأثير معلّم نيستند، تحت تأثير استاد نيستند ....»[1]

[1] - فرهنگ تعليم و تربيت، سخنرانى 21/ 3/ 58.