«... حَرَّمَ اللَّهُ الزِّنا لِما فيهِ مِنَ الْفَسادِ مِنْ قَتْلِ النَّفْسِ وَ ذَهابِ الْانْسابِ وَ تَرْكِ تَرْبِيَةِ الْاطْفالِ»[1]

خداوند زنا را به خاطر فسادهايى چون كشتار انسان و نابودى نسبها و ناديده گرفتن تربيت فرزندان، تحريم كرد.

جنبه اثباتى اين موضوع- يعنى پاكدامنى و نجابت پدر و مادر- نيز مورد تشويق و ترغيب رهبران معصوم بوده است. حضرت صادق 7 در اين باره فرمود:

«طُوبى لِمَنْ كانَتْ امُّهُ عَفيفَةً»[2]

خوشا به حال كسى كه مادرش پاكدامن باشد!

بهتر است اين بخش را بر اساس انواع وراثت استوار سازيم؛ يعنى روايات را در سه محور بهداشت جسمى، عقلى و اعتقادى و اخلاقى توزيع كنيم:

1- بهداشت جسمى‌

در اين باره فراوانى روايات از يك سو[3] و محسوس بودن موضوع و به عهده گرفتن آن از جانب علوم تجربى از سوى ديگر، ما را از بحث و آوردن نمونه بى‌نياز مى‌سازد.

2- بهداشت عقلى‌

قانون كلى پيشگيرى از ناهنجاريهاى فكرى و عقلى در سخن امير موّحدان على 7 چنين آمده است:

«ايَّاكُمْ وَ تَزْويجَ الْحَمْقاءِ فَانَّ صُحْبَتَها بَلاءٌ وَ وَلَدَها ضِياعٌ»[4]

از ازدواج با زن احمق بپرهيزيد كه همنشينى با او ناگوار و فرزندش بى‌ارزش است.

از همين رهگذر، ازدواج با مرد لاابالى و شرابخوار مورد نهى قرار گرفته است.

حضرت صادق 7 از رسول اكرم 6 چنين نقل مى‌كند:

[1] - وسائل الشيعه، ج 14، ص 234.

[2] - بحارالانوار، ج 5، ص 285.

[3] - ر. ك. وسائل الشيعه، ج 14، ص 188- 190.

[4] - همان، ص 56.