اگر انسان آن را به همسر و يا زيردستش بگويد، ناخواسته خود را برده آنها ساخته است.[1]

نقش رازدارى شخصى در موفقيت: هرگاه انسان هدفى را دنبال مى‌كند، لازم است اطراف و جوانب آن را مخفى بدارد تا به نتيجه مطلوب برسد، آنگاه اگر افشاى آن بى‌ضرر بود، مى‌تواند آن را فاش سازد، ولى اگر كارش استحكام نيافته و به نتيجه نرسيده باشد، آن‌را بازگو كند، سنگ‌اندازى‌ها نمى‌گذارد او به‌هدفش برسد.
امير مؤمنان على 7 مى‌فرمود:
«انْجَحُ الْامُورِ ما احاطَ بِهِ الْكِتمانُ»[2]

امرى كه اطراف آن را كتمان گرفته باشد، به نجات و موفقيت نزديك‌تر است.
امام جواد 7 مى‌فرمايد:
«اظْهارُ الشَّىْ‌ءِ قَبْلَ انْ يَسْتَحْكِمَ مَفْسَدَةً لَهُ»[3]

اظهار كردن چيزى كه هنوز استوار نشده، موجب تباهى آن مى‌گردد.
امام صادق 7، معيارى را براى ميزان و مقدارِ آشكار نمودن راز، بيان فرموده‌اند:

[1] همان، ج6، ص271.

[2] شرح غررالحکم، ج2، ص 458.

[3] بحارالانوار، ج72، ص71.