برخى‌از رازها، بايد فاش‌شده، آن عمل پنهانى كه به ضرر جامعه است، افشاگردد، ولى گاهى افشاى يك راز مضرّ به‌جامعه تشخيص داده مى‌شود و از اين جهت بايد پوشيده بماند، چرا كه كمترين ضرر آن، كاستن زشتى كار زشت و عادى ساختن جرم است. [1]

در فرهنگ شيعه از رازدارى دينى و حفظ اسرار مذهب به «تقيّه» تعبير گرديده است و در اهميّت آن روايات زيادى به دست ما رسيده است.
امام صادق 7 مى‌فرمايد:
بر شما باد به تقيّه كردن، چرا كه از ما نيست آن كس كه تقيّه را شعار و شيوه خود درباره معتمدين خود قرار ندهد تا اين رازدارى سيره او قرار گيرد و نسبت به غيرمعتمدين نيز رعايت شود.[2]

در روايت ديگرى آن حضرت در تفسير آيه شريفه «فَمَا اسْتَطاعُوا انْ يَظْهَرُوه وَ مَا اسْتَطاعُوا لَهُ نُقْباً»[3]مى‌فرمايد: «مَا اسْتَطاعُوا لَهُ نُقْباً اذا عَمِلَ بِالتَّقِيَّةِ، يعنى تقيّه راه نفوذ دشمن را مسدود مى‌كند.[4]

[1] خداوند متعال در قرآن مجید می فرماید:" ان الدین یحبون ان تشیع الفاحشه فی الدین آمنوا لهم عذاب الیم" (نور/19) کسانی که دوست دارند زشتی ها در میان مردم با ایمان شیوع یابد، عذاب دردناکی برای آنان است.

[2] امام صادق (ع) فرمود:" علیکم بالتقیه فانه لیس منا من یجعلها شعاره و ئثاره مع من یامنه لیکون سجیه مع من یحذره" (بحارالانوار، ج73، ص395).

[3] کهف(18)، آیه 97.

[4] وسائل الشیعه، ج11، ص467.