پس خود را از اين ضايعه به‌دور داريد. [1]

در فرهنگ دينى ما هر كس امانتدار معتبرى باشد، اسرار بيشترى به او سپرده مى‌شود و انسان همواره در اين باره مورد آزمايش قرار مى‌گيرد و بايد محدوديت‌هاى دقيقى را در گفتار و رفتار رعايت كند و در افشاى راز و طرح صحبت‌هاى غيرضرورى به‌شدّت بخيل باشد.
امام كاظم 7 در سخنى به يكى از ياران خود مى‌فرمايد:
اگر در اين دست چيزى دارى كه مى‌توانى آن را از دست ديگر پنهان كنى، اين كار را انجام بده؛ سپس در ادامه مى‌افزايد: زبانت را حفظ كن تا عزيز باشى و خود را اسير مردم [از طريق سپردن رازت به آنها] قرار مده كه خوار مى‌شوى[2]
اولياى گرامى اسلام نيز با توجه به وضعيت ناهنجار سياسى و ستم حاكمان جور در روزگار خود، به اصل پنهان كارى اهميّت مى‌دادند و تنها عدّه اندكى از ياران و نزديكان را از اهداف خويش آگاه مى‌ساختند و ياران و نزديكان خود را به رازدارى سفارش كرده، اهميت آن را گوشزد مى‌نمودند.

[1] اصول کافی، مترجم، ج4، ص76.

[2] امام کاظم(ع) فرمود:" ان کان فی یدک هذهشیء فان استطعت ان لا تعلم هذه فافعل... فقال: احفظ لسانک تعز و لا تمکن الناس من قباد رقبتک فتذل"( اصول کافی، ص2، ص228).