«مَنْ قَبَّلَ وَلَدَهُ كَتَبَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ حَسَنَةً وَ مَنْ فَرَّحَهُ فَرَّحَهُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ»[1]

كسى كه فرزند خود را ببوسد، خداوند بزرگ حسنه‌اى در نامه عملش ثبت مى‌كند. و آن كس كه فرزند خود را شاد كند، خداوند او را در قيامت شاد مى‌نمايد.

امام صادق 7 نيز مى‌فرمايد:

«اكْثِرُوا مِنْ قُبْلَةِ اوْلادِكُمْ فَانَّ لَكُمْ بِكُلِّ قُبْلَةٍ دَرَجَةً»[2]

فرزندان خود را بسيار ببوسيد، زيرا براى شما در هر بوسه‌اى درجه‌اى است.

رسول خدا 6 حسن و حسين 8 را بوسيد، شخصى به نام «اقرع بن حابس» عرض كرد: من ده فرزند دارم و هرگز آنها را نبوسيده‌ام. حضرت در پاسخ وى فرمود.

من چه كنم كه خداوند مهربانى را از تو سلب كرده است.[3]

شخصى نزد رسول خدا 6 آمد و عرض كرد: هرگز كودكم را نبوسيده‌ام، وقتى رفت، حضرت فرمود:

«هذا رَجُلٌ عِنْدَنا انَّهُ مِنْ اهْلِ النَّارِ»[4]

اين مرد به نظر ما اهل دوزخ است.

آثار محبّت‌

محبت گذشته از تأثير در سلامتى جسمى و روانى كودك آثار فراوانى نيز به دنبال دارد كه برخى از آنها عبارتند از:

1- ايجاد شادابى و نشاط

2- شكوفايى ذوق و استعداد

3- رشد عاطفى كودك‌

[1] - فروع كافى، ج 6، ص 49

[2] - وسائل الشيعه، ج 15، ص 202

[3] - بحارالانوار، ج 104، ص 92

[4] - همان، ص 99