مى‌كند و نه تنها قدردان و مشوّق همسرش نيست، بلكه با زخم زبانهاى خود، نشاط زندگى را از او سلب مى‌كند. چنين شخصى هم همسر خويش را نااميد و دلسرد مى‌كند و هم اعمال خود را تباه مى‌سازد. امام صادق 7 مى‌فرمايد:

«ايُّمَا امْرَأَةٍ قالَتْ لِزَوْجِها ما رَأَيْتُ قَطُّ مِنْ وَجْهِكَ خَيْراً فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُها»[1] هر زنى كه به شوهرش بگويد هرگز از تو خيرى نديده‌ام، براستى كه اعمالش شده است.

عواملِ مؤثر در دركِ همسر

درك همسر نيازمند عوامل متعددى است كه به بيان دو عامل آن بسنده مى‌كنيم.

1- رها شدن از خودبينى‌

اولين شرط درك همسر، رها شدن از خودبينى و خودخواهى جاهلانه است. انسان بطور معمول به علّت حسّ خود خواهى كه دارد، خود را از عيبها و خطاها منزه مى‌داند و همين صفت منفى، سرچشمه بسيارى از لغزشهاى او مى‌شود. شخص خود پسند هيچ گاه عيبهاى خود را نمى‌بيند، در نتيجه به فكر اصلاح خود نمى‌افتد و تيرگيها و زشتيها بتدريج سراسر وجودش را فرا مى‌گيرد. امير مؤمنان على 7 فرمود:

«مَنْ رَضِىَ عَنْ نَفْسِهِ ظَهَرَتْ عَلَيْهِ الْمَعايِبُ»[2]

هر كس از خود راضى باشد، عيبها بر او چيره مى‌شود.

شخص خودپسند، به علّت بى‌توجّهى به عيبهاى خود، همواره تقصير را به گردن ديگران مى‌اندازد و خود را از خطاها بركنار مى‌داند، به همين جهت ديگران از او ناراضى هستند؛ همان حضرت مى‌فرمايد:

«إِيَّاكَ انْ تَرْضى‌ عَنْ نَفْسِكَ فَيَكْثُرَ السَّاخِطُ عَلَيْكَ»[3]

[1] - وسائل الشيعه، ج 14، ص 115

[2] - شرح غررالحكم، ج 5، ص 374

[3] - همان، ج 2، ص 290