حفظ حرمت‌

از ديگر وظايف اخلاقى كه رعايت آن در همه موارد زندگى بخصوص در زندگى مشترك لازم است، حفظ حرمت خويش است.

منظور از حفظ حرمت، پرهيز كردن از رفتار و گفتارى است كه موجب فروريختن شخصيت انسان در محيط خانواده مى‌شود و از ارزش و اعتبار او نزد افراد خانواده مى‌كاهد.

گرچه ديگران وظيفه دارند حرمت انسان مؤمن را حفظ كنند، اما در مرحله اوّل خود او بايد حرمت خويش را نگه دارد و در حفظ آن بكوشد. مؤمن به هيچ بهانه‌اى نبايد حيثيّت خود را در خانواده و جامعه خدشه‌دار كند. امام صادق 7 مى‌فرمايد:

«إِنَّ اللَّهَ فَوَّضَ الَى الْمُؤْمِنِ امْرَهُ كُلَّهُ وَ لَمْ يُفَوِّض الَيْهِ انْ يَكُونَ ذَليلًا اما تَسْمَعُ يَقُولُ عَزَّوَجَلَّ: «وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنينَ»[1] فَالْمُؤْمِنُ يَكُونُ عَزيزاً وَ لا يَكُونُ ذَليلًا»[2]

بدرستى كه خداوند تمام امور مؤمن را به خودش واگذارده، ولى به او اجازه نداده است كه خود را ذليل سازد؛ آيا شنيده‌اى كه خداوند مى‌فرمايد: «عزت از آن خدا و رسول و مؤمنان است» پس مؤمن عزيز است و ذليل نيست.

بطور معمول، افراد در محيط اجتماع، متوجّه اين موضوع بوده و در حدّ امكان حرمت و عزّت خويش را حفظ مى‌كنند، اما در محيطهاى دوستانه و خانواده به علّت انس و يگانگى بيشتر، زمينه زيادى براى پايمال شدن آن پيدا مى‌شود و در نتيجه حرمت زن و شوهر نزد يكديگر خدشه‌دار شده، از اين طريق، سلامت زندگى خانوادگى به خطر مى‌افتد.

اهميّت حفظ حرمت‌

حفظ حرمت و پاسدارى هر يك از زن و شوهر از حريم شخصيّت خود در محيط خانواده از اهميّت و ضرورت خاصّى برخوردار است، ليكن اين پاسدارى در مورد

[1] - منافقون( 63)، آيه 8

[2] - بحارالانوار، ج 97، ص 93