انسان نيست و در صورت عدم مداراى با او، هر يك از اين موارد مى‌تواند زمينه‌اى براى بروز خشونت و درگيرى ميان زن و شوهر باشد، در حالى كه با رفق و مدارا مى‌توان بسيارى از اختلافات را حل كرده، آرامش و صميميت را در محيط خانه حاكم ساخت.

امير مؤمنان 7 فرمود:

«سَلامَةُ الْعَيْشِ فى‌ مُداراةِ النَّاسِ»[1]

سلامت زندگى در مداراى با مردم است.

. 2- صميميّت و دوستى‌

اثر ديگر مداراى با همسر ايجاد محيطى دوستانه و تفاهم‌آميز در كانون خانواده است.

شخصيت اخلاقى انسان در طول زمان شكل مى‌گيرد، بنابراين تغيير اخلاق منفى او نيز محتاج فرصت است و نمى‌توان انتظار داشت كه با يك نصيحت و موعظه، تحوّلى عميق در اخلاق همسر ايجاد كرد. گذشته از اينكه بعضى از حالات و صفات اخلاقى، به علل موروثى و ويژگيهاى جسمى و روحى گاه غير قابل تغيير مى‌نمايد. بدين خاطر، بهترين راه براى بهره‌مندى از زندگى مشترك، مدارا كردن با خلق و خوى ناپسند همسر است.

پافشارى نابجا براى تغيير اخلاق همسر، چه بسا وضعيّت روحى و اخلاقى او را نامطلوبتر گرداند. اين نكته در مورد زنان، بيشتر صدق مى‌كند و ظرافت روحى آنان، لطافت خاصى را در برخورد با آنها مى‌طلبد.

بنابراين، براى پرهيز از هرگونه تأثير منفى در اخلاق و شخصيّت همسر، بايد با كاردانى و ظرافت، به بهتر كردن رفتار و اخلاق او پرداخت، بگونه‌اى كه به شكستن روحيه و شخصيّت او منجر نشود؛ پيامبر گرامى اسلام 6 مى‌فرمايد:

«إِنَّما مَثَلُ الْمَرْأَةِ مَثَلُ الضِّلْعِ الْمُعْوَجِ إِنْ تَرَكْتَهُ انْتَفَعْتَ بِهِ وَ إِنْ اقَمْتَهُ كَسَرْتَهُ»[2]

مَثَل زن مانند استخوان كج است. اگر آن را به حال خود بگذارى از آن بهره‌مند خواهى شد و اگر بخواهى راستش كنى، آن را خواهى شكست.

[1] - شرح غررالحكم، ج 4، ص 139

[2] - وسائل الشيعه، ج 14، ص 123