قرآن مجيد دربارۀ حق دادخواهى مظلوم از ظالم مى‌فرمايد:

لاٰ يُحِبُّ اللّٰهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ الاّٰ مَنْ ظُلِمَ وَ كٰانَ اللّٰهُ سَميٖعاً عَليٖماً. [1]

خداوند دوست ندارد كسى با سخنان خود، بديها(ى ديگران) را اظهار كند، مگر آن كسى كه مورد ستم واقع شده باشد. خداوند، شنوا و داناست.

رسول گرامى اسلام(ص) فرمود:

لِصٰاحِبِ الْحَقِّ مَقٰالٌ. [2]

براى صاحب حق، جاى سخن گفتن است [ و مى‌تواند عليه متجاوز حرف بزند. ]

ب - استعانت بر نهى از منكر

در مواردى كه انسان از منكرى مطلع شود و بداند كه اگر اقدامى نكند، اين گناه شيوع پيدا كرده، زيان ناشى از آن به عموم مردم بر مى‌گردد و خود نيز به تنهايى نتواند جلوى آن را بگيرد و ناگزير باشد از مردم كمك بخواهد، بايد چنين كند و با استمداد از ديگران مجرم را از كردار زشتش بازدارد، گرچه مردم از راز او باخبر شوند.

ج - پيشگيرى از خطر

هرچند فاش كردن راز كسى ممكن است باعث ضرر و زيان وى شود، ولى در جايى كه پاى ضرر و خطر بيشترى در ميان باشد، سكوت كردن جايز نيست و براى جلوگيرى ازخطر مى‌توان افشاگرى كرد و پرده از اسرار برخى برداشت، مثل جايى كه ضرر و خطرى متوجه نظام شود و