مَنْ دٰامَ كَسَلُهُ خٰابَ امَلُهُ. [1]

آنكه سستى‌اش ادامه يابد، آرزويش بر باد رود.

ه‌ - پشيمانى

نيروى خسته و دلسرد پس از تحمل خسارتهاى جبران‌ناپذير و ضايع كردن فرصتها در نهايت، سرش به سنگ مى‌خورد و از كرده و ناكردۀ خويش سخت پشيمان مى‌شود، گرچه پشيمانى سودى نخواهد داشت.

همان امام فرمود:

مَنْ اطٰاعَ التَّوٰانِىَ احٰاطَتْ بِهِ النَّدٰامَةُ. [2]

هر كس تسليم سستى شود، پشيمانى او را در برگيرد.

و - تباهى دين و دنيا

سستى و بى‌حالى وقتى بر روح انسان چيره شد، همۀ قواى او را به رخوت و اهمال‌كارى وامى‌دارد و به كارهاى فردى و اجتماعى و دينى او لطمه وارد مى‌كند. امام باقر(ع) مى‌فرمايد:

اَلْكَسَلُ يَضُرُّ بِالدّيٖنِ وَالدُّنْيٰا. [3]

سستى و بى‌حالى، به دين و دنيا زيان مى‌رساند.

كار براى خدا خستگى ندارد

نيروهاى اطلاعاتى به منزلۀ چشم و گوش نظام و رهبر و پاسداران