غيبت در منابع اسلامى

غيبت در متون و منابع اسلامى به شدّت مورد نكوهش قرار گرفته و در رديف گناهان كبيره به حساب آمده است و در قرآن كريم غيبت به منزلۀ خوردن گوشت مردار برادر دينى تلقّى شده است؛

وَ لاٰ يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضاً ايُحِبُّ احَدُكُمْ انْ يَأْكُلَ لَحْمَ اخيٖهِ مَيْتاً فَكَرِهْتُمُوهُ... . [1]

و هيچ يك از شما ديگرى را غيبت نكند! آيا كسى از شما دوست دارد كه گوشت مردۀ برادر خود را بخورد؟ (به يقين) همۀ شما از اين امر كراهت داريد.

علاوه بر آنكه لغت غيبت نشانۀ عدم حضور غيبت شونده است، واژۀ «ميتاً» نيز به اين معنا اشاره دارد. علّت اينكه در آيۀ فوق غيبت شونده به مرده تشبيه شده، آن است كه او نيز مانند مرده توانايى دفاع از خود را ندارد و با وجود آنكه حيثيّت و آبرويش دستخوش هجوم ديگرى واقع شده، از خود واكنشى نشان نمى‌دهد و نيز همان‌گونه كه شخص مرده ديگر زنده نمى‌شود، آبروى از دسته رفتۀ كسى كه از او غيبت شده نيز قابل برگشت نيست.

پيشوايان بزرگوار اسلام نيز غيبت را نكوهش كرده، پيروان خود را از آن برحذر داشته‌اند. در اين باره روايات تكان دهنده‌اى از آنان نقل شده كه هر يك به تنهايى براى بيان زشتى اين گناه بزرگ كافى است. ما براى نمونه به دو مورد اشاره مى‌كنيم: