مى‌كنند اگر به عنوان شوخى و به خاطر شاد كردن و خنداندن ديگران دروغهاى كوچكى بگويند، اشكالى ندارد، در حالى كه پيامبر(ص) به ابوذر فرمود:

يٰا ابٰاذَرٍّ! وَيْلٌ لِلَّذىٖ يُحَدِّثُ فَيَكْذِبُ لِيُضْحِكَ بِهِ الْقَوْمَ، وَيْلٌ لَهُ! وَيْلٌ لَهُ!. [1]

اى اباذر! واى بر كسى كه براى خنداندن مردم سخن دروغ بگويد، واى بر او! واى بر او!

دروغ، كليد پليديها

هر گناهى زشت است، ولى پاره‌اى از گناهان چون زمينه را براى ارتكاب گناهان ديگر فراهم مى‌كنند، زشت‌تر هستند. دروغ چنين خصوصيّتى دارد. از اين رو، امام عسكرى(ع) آن را كليد خانه‌اى مى‌داند كه همۀ آلودگيها در آن انباشته شده است:

جُعِلَتِ الْخَبٰائِثُ كُلُّهٰا فىٖ بَيْتٍ وَ جُعِلَ مِفْتٰاحُهَا الْكِذْبُ. [2]

همۀ پليديها در خانه‌اى قرار گرفت و دروغ كليد آن خانه شد.

مردى حضور رسول خدا(ص) رسيد و عرض كرد: من به چهار عمل ناپسند مبتلا هستم و مايلم يكى از آنها را به احترام شما ترك كنم.

آن چهار عمل عبارت‌اند از: زنا، شراب‌خوارى، دزدى و دروغ.

حضرت فرمود: دروغ را ترك كن! او پذيرفت و تعهّد كرد كه ديگر