مقدّمه‌

بيش از چهارده قرن پيش خورشيد پرفروغ اسلام در افق ظلمت‌زده جهان نور افشاند و اندك اندك جزيرة العرب را فرا گرفت و از آن نيز پا فراتر نهاد و چندى نگذشت كه پرچم اسلام در جهان متمدن آن روزگار به اهتزاز درآمد. در پرتو شريعت احمدى قدرت‌هاى عظيم كسرائى و قيصرى روى به سستى نهادند و زمينه‌هاى پذيرش دين اسلام فراهم آمد و ديرى نگذشت كه نهال خجسته تمدن عظيم اسلامى بر پايه و مايه تعاليم اسلام سربرآورد و باليدن گرفت. اگر پى‌ريزى تمدنى عظيم كارى سخت و سترگ است، بى‌ترديد پاسداشت و نگه‌داشت آن سخت‌تر است و همتى مردانه و عالمانه تمنا مى‌كند و كوشش و جوششى بخردانه مى‌طلبد. در اين ميان نقش دو يادگار احمدى، قرآن و عترت، بس خطير است.

قرآن مرجعى آسمانى است كه اهل بيت عصمت و طهارت (ع) مترجمان و بيانگر اسرار آن‌اند. در كنار اتقان و استوارى و خردپذيرى تعاليم قرآنى، خاندان رسالت جايگاهى شگرف در پاسدارى از دين اسلام دارند. پس از غيبت حضرت حجت (ع)، وظيفه حفظ دين بر عالمان امت و وارستگان ملت نهاده شد. علما، انديشمندان و متكلمان در اين رهگذر رسالت معصومين را به دوش گرفتند تا بشريت را به رستگارى راه نمايند. به بركت كوشش‌هاى ارزشمند اين بزرگان گنجينه‌هاى گرانسنگى از منابع دينى و از جمله كتب كلامى پديد آمد.