4.مردمى بودن نظام اسلامى

مردم و جريانات مردمى كه انقلاب،نظام و كشور را از آنِ خود دانسته و با تمام وجود از آن حمايت و براى پيشرفت آن تلاش مى‌كردند،پس از شروع جنگ همچنان خود را موظف به دفاع به عنوان اصلى‌ترين مسأله نظام ديدند.اين امر در تمامى پديده‌هاى اجتماعى از جمله تبليغات تأثير تام گذاشت.

در بيش‌تر كشورهاى در حال جنگ تلاش مى‌شود مردم در فعاليت‌هاى تبليغاتى به مشاركت گرفته شوند،در حالى كه در كشور ما به دلائل ياد شده، اين مشاركت به صورت طبيعى و خودجوش درآمده بود و تبليغات جنگ به وسيلۀ مردم و نهادهاى تبليغى مردمى و يا به وسيلۀ نهادهايى كه وظيفۀ آن‌ها تبليغات براى جنگ نبود،انجام مى‌گرفت و در بسيارى موارد،از اين طريق، روش‌هايى به تبليغات رسمى كشور ارائه مى‌گرديد.اين مسأله تأثير به‌سزايى در شكل‌يابى مراكز متعدد تبليغاتى كه به تبليغات جنگ مى‌پرداختند،داشته است.براى اين شكل از تبليغات نه مى‌توان صفت هماهنگى كامل به كار برد و نه آن را كاملاً ناهماهنگ دانست.هماهنگى در اين سيستم،نه يك هماهنگى ارگانيك،بلكه نوعى هماهنگى مبتنى بر«اخذ اهداف و خط مشى تبليغاتى»به وسيلۀ«قابليت‌هاى فردى»است.تأثير پذيرى تبليغات از مردم حامىِ دفاع در بيش‌تر برهه‌هاى جنگ در تمامى اركان تبليغات ما روشن‌تر از آن است كه نيازى به شاهد و مثال داشته باشد.اصطلاح«راهيان كربلا»كه از سوى مردم مطرح شد و اوج گرفت،بيانگر احساس نيازى از سوى مردم بود كه تبليغات ما فقط بر قطار در حال حركتِ آن سوار شد.

5.تحميلى بودن جنگ