فصل دوم: دفاع مقدّس در انديشۀ امام خمينى

هجوم وحشيانه و گستردۀ رژيم بعث از زمين، هوا و دريا به ام‌القراى جهان اسلام در آخرين روز شهريور 59، حادثه‌اى بزرگ را در «روزشمار» تاريخ انقلاب اسلامى به ثبت رساند؛ حادثه‌اى كه سرانجام به خلق حماسه‌اى جاودان و حيرت‌انگيز در تاريخ سرزمين ايران انجاميد.

اين جنگ از ديدگاه عرفانى و معنوى حضرت امام، براى ملتى كه به تازگى از قيد استبداد رژيم ستمشاهى رهايى يافته بود، يك «امتحان الهى» قلمداد شد. ايشان با توجه به منافع معنوى جنگ براى انسجام ملت و رشد انقلاب اسلامى در جهان فرمود:

جنگ هم يك مسأله‌اى بود كه انسان خيال مى‌كرد كه يك‌هائله‌اى است براى ما و يك مسأله‌اى است بسيار مهم، لكن معلوم شد كه منافعش بيش‌تر از ضررهايش بود. آن انسجامى كه در اثر جنگ بين همۀ قشرها پيدا شد و آن معناى روحانى و معنوى كه در خود سربازان عزيز ارتش و ژاندارمرى و سپاه پاسداران به نمايش گذاشته شد و آن روح تعاونى كه در همۀ ملت از زن و مرد در سرتاسر كشور تحقق پيدا كرد، به دنيا فهماند كه اين مسأله‌اى كه در ايران است، با همۀ مسائل جداست. [1]