ساخت. قبل از نماز ظهر نيروها آماده شدند تا [اين كه] در نبردى سهمگين زير آتش مستقيم ادوات زرهى و تيربارهاى دشمن و با وجود موانع متعدد فيزيكى، در سنگرهاى هلالى‌شكل با دشمن درگير شدند و هلالى‌هاى اول و دوم به تصرف درآمد و بعدازظهر هم هلالى سوم را تصرف كرديم. بعد از عمليّات نيروهاى مشتاق و منتظر ديدار امام به تهران آمدند. با توجه به محدوديت كارت‌هاى ملاقات و اين كه حضرت امام يك نوبت ديدار در آن روز داشتند و ما تعداد زيادى از نيروهاى جبهه را آورده بوديم، خدمت امام رسيدم و دست ايشان را بوسيدم و گفتم رزمندگان لشكر سيدالشهدا را به ديدارتان آورده‌ايم. امام از روى لطف نگاه محبت‌آميزى كردند و فرمودند بگوييد بيايند داخل حسينيه. آن روز امام در چند نوبت براى ديدار با رزمندگان داخل حسينيه آمدند و ابراز احساسات وصف‌ناشدنى از خود نشان دادند كه بى‌اغراق مى‌توان گفت يكى از ملاقات‌هاى تاريخى رزمندگان اسلام با حضرت امام بود. [1]

صحنۀ ملاقات امام و رزمندگان تماشايى‌ترين صحنۀ زندگى يك رزمنده بود. نگاه نافذ و پر از محبت امام به رزمندگانى كه همسنگران خود را در لباس خون و شهادت ديده بودند، و اشك شوقى كه از ديدۀ آنان بر رخسارشان جارى مى‌شد، در روحيۀ شكست‌ناپذير و ارادۀ مصمم آنان براى حضور مجدد در جبهه‌ها تأثير زيادى داشت. يكى از دوستان شهيد همت مى‌گويد:

از افتخارات شهيد همت اين بود كه مى‌گفت من چندبار به دست‌بوس امام رفته‌ام و از ايشان مايه گرفته‌ام كه در جنگ بمانم. [2]