درگاه ربوبى از خواب برمى‌خاستند، سعى مى‌كردند به‌آرامى حركت كنند تا كسى بيدار نگردد و از مكان و حالت نيايش و تضرع آنان مطلع نشود؛ همچنان كه امام هنگام نماز شب با چراغ قوۀ كوچكى كه داشت، آرام حركت مى‌كرد تا كسى متوجه نشود. [1]

رزمندگان از گفتن و شنيدن غيبت اجتناب مى‌كردند، زيرا شنيده بودند كه محبوب و مرادشان از دوران نوجوانى و طلبگى در حضورش اجازۀ غيبت نمى‌داد و در دوران مرجعيّت و رهبرى نيز به اعضاى دفتر سفارش كرده بود كه به هيچ‌وجه از اشخاص سخن به ميان نياورند. [2]

فرماندهان از عجب و خودبزرگ‌بينى احتراز مى‌كردند و وقتى ديگران به خاطر فضائل و اخلاق و روحيۀ نظامى و فرماندهى آنان را مى‌ستودند و مى‌خواستند براى آن‌ها قداستى قائل شوند، بلافاصله با نسبت دادن عنوان‌هايى به خودشان-مانند اين كه من پيش از جنگ و فرماندهى، محصل يا كاسب يا بنّا بوده‌ام-آن تمجيدها را مى‌شكستند؛ همچنان‌كه حضرت امام پس از پانزده سال به هنگام بازگشت به كشور وقتى شنيد كه كميتۀ استقبال تشريفاتى را مهيا كرده است، پيغام داد كه مگر كوروش را وارد ايران مى‌كنند؟ ! اين كارها لازم نيست، يك طلبه از ايران خارج شده و همان طلبه به ايران بازمى‌گردد. [3]

رزمندگان از اظهار محبت و تمجيد ديگران به آنان در حضور خودشان جلوگيرى مى‌كردند و اين اقدام را با به‌كار بردن عباراتى مانند «حرف‌هاى ضدانقلابى نزن» و يا «حرف‌هاى نفس‌پرور مى‌زنى» خنثى مى‌كردند. اين عمل