و در وصف آنان فرمود:

اسرا در چنگال دژخيمان خود، سرود آزادى‌اند و احرار جهان آن‌را زمزمه مى‌كنند. [1]

هرگاه سخن از شهادت و شهيدان به ميان مى‌آمد، امام از وصف‌آن اظهار ناتوانى مى‌كرد و قلم خويش را در ترسيم وصف مقام ملكوتى و والاى آنان قاصر مى‌ديد و به تعبير ايشان «قلم [كه] اين‌جا رسيد، سر بشكست.» [2]

امام در پيام‌هاى خود قطره‌اى از درياى بيكران مقام معنوى شهيدان و احترام به منزلت شهيد را با خامۀ خويش مى‌نگاشت و اشك شوق به لقاءاللّه را در ديدگان دلباختگان كوى دوست جارى مى‌ساخت. اينك نمونه‌هايى از پيام‌هاى حضرتش را در تقدير از ارزش شهادت، مقام شهيدان و ايثارگران كه شوق به جهاد و شهادت‌طلبى را در جامعه گسترش مى‌داد، مرور مى‌كنيم:

من شرمم مى‌آيد كه خود را در مقابل اين عزيزان سرشار از ايمان و عشق و فداكارى به حساب آورم. آنان با عشق به خداى بزرگ به معشوق خويش پيوستند و ما هنوز در خم يك كوچه هم نيستيم. [3]

شهادت در راه خداوند چيزى نيست كه بتوان آن را با سنجش‌هاى بشرى و انگيزه‌هاى مادى ارزيابى كرد، و شهيد در راه حق و هدف والاى الهى را نتوان با ديدگاه امكانى به مقام والاى آن پى برد كه ارزش عظيم آن معيارى الهى و مقام والاى اين ديدى ربوبى لازم دارد و نه‌تنها دست ما خاك‌نشينان از آن و اين كوتاه است كه افلاكيان نيز از راه يافتن به كنه آن عاجزند. [4]