صاحب نَفَسانى همچون امام خمينى مى‌دانستند. از اين‌رو، همواره از امامشان خواهان دعا براى پيروزى بودند.

هنگامى كه عراق با حملات شديد خود قصد بازپس‌گيرى جزاير مجنون را داشت و رزمندگان در شرايط سختى به سر مى‌بردند، يكى از اعضاى دفتر امام با قرارگاه تماس مى‌گيرد و وضعيت منطقه و قرارگاه را جويا مى‌شود. شهيد محلاتى، نمايندۀ امام در سپاه به وى مى‌گويد كه به امام بگويد امشب، شب حمله است، دعا بفرمايد. [1]همچنين در يكى از مراحل سخت عمليّات كربلاى 5 كه نيروها براى حمله آماده مى‌شدند، فرمانده كل سپاه به امام پيام داد كه امشب، شبى سرنوشت‌ساز است، دعا كنيد؛ ما با تمام قوا و دشمن هم با تمام قوا درگير شده‌ايم. [2]

گاه كه امام در هفته يك ملاقات و يا يك سخنرانى داشت و در بقيۀ روزها يا ملاقات‌هاى عمومى تعطيل بود و يا بدون سخنرانى انجام مى‌شد، اگر ملاقات‌كنندگان رزمندگان اسلام بودند، ايشان با كمال ميل ملاقات را مى‌پذيرفت:

چهره‌هاى شما را كه مى‌بينم و عزم راسخى كه از ماوراى چهره‌هامشاهده مى‌كنم، من را ملزم كرد كه چند كلمه ولو براى دعا با شما عزيزان صحبت كنم. [3]

در يكى از اين ديدارها كه رزمندگان براى حضور در دفاع واستقبال از شهادت اشك شوق مى‌ريختند، از محضر امام استدعاى دعاى خير كردند. امام نيز دست به دعا برداشت و از محضر ربوبى تقاضا نمود: