مى‌رسيد. در اين ايام، انفجار نور قرآن بود و جبهه يكپارچه غرق قرآن مى‌شد. [1]

فرماندهان در لحظه‌هاى دشوار رزمندگان را توصيه مى‌كردند تا به قرآن تمسّك جويند و آياتى خاص را تلاوت نمايند. در زمان شروع عمليّات كربلاى 5، سردار احمد كاظمى، فرمانده لشكر نجف در اين عمليّات، به اعضاى حاضر در سنگر تاكتيكى پيشنهاد مى‌كند كه دسته‌جمعى «آيةالكرسى» بخوانند. [2]يكى از رزمندگان در خاطره‌اى از عمليّات بدر و سردار شهيد حاج‌حسين خرازى مى‌گويد:

صبح روز پنجم عمليّات تعدادى از برادران لشكر ازجمله شهيد خرازى، شهيد عرب و شهيد قوچانى براى ديدن محور جزيرۀ مجنون به منطقه ما آمدند. . . . ناگهان هواپيماهاى دشمن سر رسيدند و منطقه را به‌شدت بمباران كردند. در گودالى پناه گرفتيم، هركس زير لب زمزه‌اى داشت. . . شهيد خرازى با صلابت و قلبى آرام همه را به آرامش و حفظ روحيۀ توصيه مى‌كرد و مى‌گفت: آيۀ «أَمَّن يُجيٖب» [3]را بخوانيد. [4]

رزمندگان خود نيز در صحنۀ رزم و هنگام رويارويى با دشمن، برخى آيات قرآن را بر زبان جارى مى‌كردند؛ هنگامى كه مى‌خواستند نفرات و تجهيزات دشمن را آماج گلوله‌هاى خود سازند، آيۀ شريفۀ وَ مٰا رَمَيْتَ اِذْ رَمَيْتَ وَلٰكِنَّ اللّٰهَ رَمىٰ [5]را تلاوت مى‌كردند و با اين كار هم دل خود را به ياد خدا مى‌آراستند و