الفتى تنگاتنگ با دل شب داشتند و تاريكى شب را با نماز به روشنى صبح پيوند مى‌زدند. اينان صفا و علوّ روح خود را بيشتر در تهجّد و شب‌زنده‌دارى و نماز شب مى‌يافتند. حضرت امام (ره) دربارۀ اين ويژگى رزمندگان اسلام مى‌فرمود:

ما در پيشگاه خداوند متعال و ولىِّ بر حق او، حضرت بقيةاللّه ارواحنا فداه، افتخار مى‌كنيم به سربازانى در جبهه و در پشت جبهه كه شب‌ها را در محراب عبادت و روزها را در مجاهدت در راه حق‌تعالى به‌سر مى‌برند. [1]

من گاهى وقت اين‌ها را، اين اجتماعشان را، اين تعهدشان را مى‌بينم، براى خودم حقارت قائل مى‌شوم. اگر اين پاسدارى است كه در كنار سنگر نماز شب مى‌خواند و جانش را در محل خطر قرار مى‌دهد، اگر اين سربازى است كه در جبهه جان خودش را در خطر مى‌بيند و نماز شبش را مى‌خواند و وصيّت مى‌نويسد، آن‌طور وصيّت‌ها، اگر اين‌ها مسلمان هستند، خوب من چه مى‌گويم. [2]

آنچه رزمندگان در نماز شب و راز و نياز شبانه مى‌يافتند، در رزم مقدّسشان به‌كار مى‌آمد. رزمندگان از آن رو شيران روز بودند و با صلابت و شجاعت با دشمن برخورد مى‌كردند كه زاهدان شب بودند. صحنه‌هاى باشكوه نماز شبِ با تضرّع و آكنده از ياد خداىِ رزمندگان اسلام در خاك‌ها و زير نخلستان‌ها و در ميان گودال‌هاى قبرگونه، سيما و سيرت مجاهدان صدر اسلام و اولياى مقرّب الهى را به‌خاطر مى‌آورد. با هم خاطراتى در اين‌باره را مرور مى‌كنيم. يكى از رزمندگان نماز شب جبهه را اين‌گونه به قلم آورده است:

يك‌ساعت به اذان صبح مانده، در تاريكى فضاى حسينيۀ گردان، مانند نماز جماعت، جوّ نورانى نماز شب حاكم و صداى ناله و مناجات بلند بود. هرساعت از شب كه اتفاقى از خواب بيدار مى‌شدم، مى‌ديدم كسى در اتاق نيست! كار