نماز ستبرترين و محكم‌ترين ريسمانى بود كه آزادگان عزيز براى عروج معنوى و به فراموشى سپردن دوران سخت اسارت بدان چنگ مى‌زدند. هرچه بعثيان بيگانه و دور از ياد و نام خدا عاجزانه درصدد قطع اين ريسمان برمى‌آمدند و بر شكنجه و فشار مى‌افزودند، آزادگان مصمّم‌تر و با عزمى راسخ‌تر خواهان اقامۀ اين فريضۀ بزرگ الهى-حتّى به جماعت-بودند. بازگفتن مرارت‌ها و سختى‌هايى كه آزادگان در اين‌باره ديده‌اند، حجم چندين كتاب قطور را مى‌گيرد. [1]اگر نماز به آزادگان روح مقاومت نمى‌داد و احساس پوچى و بيهودگى را از آنان نمى‌سترد، شايد اين مرارت‌ها و سختى‌ها را به جان نمى‌خريدند؛ همچنان كه خود تصريح كرده‌اند:

ديانت و عبادت محكم‌ترين ريسمانى بود كه دل‌ها را قرص مى‌كرد و بچّه‌ها را در برابر اين شكنجه‌ها و كتك‌ها مقاوم و صبور بار مى‌آورد. سرسبزترين شاخۀ عبادت در نماز شكوفه مى‌داد. بچّه‌هاى ما كه در اسارت بهتر و بيشتر از هروقت ديگر، پى به ارزش نماز برده بودند، هميشه آن را در اول وقت به‌جا مى‌آوردند. خواندن نماز جماعت ممنوع بود، امّا هيچ‌گاه به بهانۀ ترس از وحشيگرى‌هاى بعثى‌ها كنار گذاشته نشد. براى گرفتن وضو مشكل داشتيم. در آسايشگاه كه آب نبود، بيرون هم كه مى‌رفتيم يا وقت نبود و يا اگر بود، چشم‌هاى گردشدۀ سربازان و جاسوس‌ها دستى را كه به وضو بالا زده مى‌شد، با كابل سياه مى‌كردند. بنابراين، بهترين راه تيمم بود. از مُهر هم خبرى نبود. يا بر روى كف آسايشگاه كه از سنگ يا كاشى بود نماز مى‌خوانديم و يا بر چند تكۀ سنگ كوچك سجده مى‌كرديم. [2]