سبيل‌اللّه نيز در ميدان نبرد بدان محتاجند، بلكه اين نيازمندى در ميدان نبرد بسى شديدتر و ياد خدا بسى كارسازتر است، زيرا جهاد و دفاع آرامش و قوّت قلب بيشترى مى‌طلبد. از اين‌رو، خداوند مجاهدان مؤمن را توصيه مى‌كند كه به‌هنگام برخورد با دشمن، ثابت‌قدم باشند و او را بسيار ياد كنند:

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، چون با گروهى برخورد مى‌كنيد، پايدارى ورزيد و خدا را بسيار ياد كنيد؛ باشد كه رستگار شويد. [1]

رزمندگان اسلام در حماسۀ دفاع مقدّس اين آيۀ شريفه را جامۀ عمل پوشاندند و ارزش والاى ياد خدا را تبلور بخشيدند. آنان با زنده نگه‌داشتن ياد خدا و مداومت بر آن، بر قوّت و قدرت روحى و معنوى خويش افزودند و بار سنگين و امانت وزين پاسدارى از كيان و انقلاب اسلامى ايران را به سرمنزل مقصود رساندند. بى‌گمان، اگر روح و جان رزمندگان با ياد و نام خدا و انجام عباداتى كه ياد و نام خدا را زنده مى‌كرد، لبريز و شاداب و پرتوان نمى‌شد، از عهدۀ دفاع آن‌چنان كه شايسته و بايسته است بر نمى‌آمدند و آن را با فرجام نيكو و شرافتمندانه پايان نمى‌دادند. حضرت امام (ره) با توجّه به اين ويژگى رزمندگان اسلام مى‌فرمود:

جبهه‌هاى ما مسجد است الآن، [در] جبهه‌هاى ما از مسجد بيشتر الآن ذكر خدا گفته مى‌شود. [2]

گذرى بر گفته‌ها و خاطره‌هاى به‌جامانده از رزمندگان اعم از فرماندهان و نيروها نشان مى‌دهد كه آنان از نام و ياد خدا غفلت نمى‌ورزيدند. يكى از رزمندگان در بارۀ سردار شهيد حسين خرّازى، فرمانده لشكر امام حسين، خاطرۀ ذيل را نقل كرده است: