به‌گونه‌اى تعريف مى‌كند و آن كه انسان را مركب از جسم و روح، و اصالت را از آن روح مى‌داند، به‌گونه‌اى ديگر. بنابراين، اين كه كمال حقيقى انسان چيست، راه رسيدن به آن كدام است، انسان چگونه موجودى است و مانند آن، پرسش‌هاى اساسى است كه پاسخ آن‌ها را بايد در جهان‌بينى و باورهاى كلى جست‌وجو كرد.

نظام اخلاقى اسلام و ارزش‌هاى اخلاقى مورد تأييد اسلام نيز مبتنى بر جهان‌بينى اسلامى و باورهاى دينى است. در مكتب اسلام، نظام اخلاقى و ارزش‌هاى اخلاقىِ منهاى اعتقاد به مبدأ و معاد وجود ندارد. اين كه در تعريف مفهوم ارزش اخلاقى گفته شد كه كمال حقيقى انسان در قرب به خداوند متعال است، مبتنى بر توحيد و اعتقاد به آن است، و اين كه گفته شد راه كلى رسيدن به كمال حقيقى عبادت و پرستش خداوند است، مبتنى بر نبوّت و اعتقاد به آن است، زيرا مصاديق دقيق عبادت و شرايط و قيود آن به‌وسيلۀ وحى تبيين مى‌گردد. همچنين اين كه انسان موجودى ابدى است و سعادت واقعى او در آخرت تأمين مى‌شود، مبتنى بر معاد و باور داشتن آن است. از همين رو استاد شهيد مطهرى بر اين باور است كه مسألۀ اخلاق و شرافت انسانى و اخلاقى جز در مكتب خداپرستى در هيچ مكتب ديگرى قابل توجيه نيست. ايشان در بارۀ رابطۀ ارزش‌هاى اخلاقى با ايمان مى‌نويسد:

كرامت، شرافت، تقوى، عفت، امانت، راستى، درستكارى، فداكارى، احسان، صلح و سلم بودن با خلق خدا، طرفدارى از عدالت، از حقوق بشر و بالاخره همۀ امورى كه فضيلت بشرى ناميده مى‌شود و همۀ افراد و ملت‌ها آن‌ها را تقديس مى‌كنند و آن‌هايى هم كه ندارند، تظاهر به داشتن آن‌ها مى‌كنند، مبتنى بر اصل ايمان است، زيرا تمام آن‌ها مغاير با اصل منفعت‌پرستى است