بيان تمامى تعابيرى كه شهيدان در بارۀ شهادت داشته‌اند، مجالى بيش از اين مى‌طلبد، امّا «شرافتمندانه‌ترين مرگ» ، «سلاح قوى و كوبنده» ، «زيباترين صورت مرگ» ، «هديه‌اى الهى» ، «تجلّى ظهور حقيقت» ، «حركتى شتابدار به سوى معشوق» ، «فوزى الهى» ، «بهترين راه رسيدن به خداوند» ، «حد نهايى تكامل» ، «خورشيدى در ظلمت» و «شيرين‌تر از عسل» بيشترين تعابيرى‌اند كه شهيدان شهادت را بدان‌ها ستوده‌اند و پرده از اشتياق درونى خويش به آن برداشته‌اند. [1]

در پايان اين بحث بيان يك نكته بايسته است: همان‌گونه كه شهادت، هلاكت و شهادت‌طلبى، بيهوده خود را در معرض مرگ قرار دادن نيست، شهادت‌طلبى رزمندگان در دفاع مقدّس نيز بدين‌گونه نبود كه رسيدن به مرگ سرخ و دست يافتن به شهادت هدفى باشد كه حتى به‌قيمت بيهوده كشته شدن در پى به‌دست آوردنش باشند؛ هدف رزمندگان دفاع از انقلاب و كيان اسلامى و دفع تجاوز بعثيان بود و براى تحقق اين هدف حاضر بودند نه تنها از ايثار جان دريغ نورزند كه سر از پا نشناسند.