شهيدى شهادت را عروس خويش مى‌خواند:

عروسى من در جبهه، و عروس من شهادت است. صداى غرّش گلولۀ توپ و خمپاره عقد مرا مى‌خوانند و با پوششى از خون گرم و سرخ، خود را براى معشوقم آرايش خواهم كرد. [1]

شهيدى ايستادن در صف شهيدان در روز محشر را آرزو مى‌كند:

دوست دارم لباس رزمم كفنم شود و در آن روز بزرگ كه همه در پيشگاه محبوب سربه‌زير مى‌ايستند، در قافلۀ پرشورِ شهيدانِ سربلند، به حرير خون خويش مباهات كنم. [2]

شهيدى شهادت را مرگى از روى انتخاب و اختيار مى‌داند:

وقتى مرگ حق است و «كُلُّ نَفْسٍ ذاٰئِقَةُ الْمَوْتِ» و بهترين نوع مردن، شهادت در راه خدا مى‌باشد، شهادت را انسان انتخاب مى‌كند و [شهادت] مردنى براساس انتخاب است، نه مردنى كه بر انسان تحميل شود. [3]

و سرانجام، شهيدى شهادت‌را مرگى‌زيبا، مؤثر و زيبنده معرفى مى‌كند:

انسان مؤمن همواره مى‌كوشد كه در زندگى، سرافراز و با افتخار، هميشه در برابر ظلم قامتى افراشته داشته باشد و مرگى زيبا و مؤثر و زيبندۀ زندگى‌اش. اين مرگ زيبا «شهادت» نام دارد. شهيد يعنى همواره زنده و شاهد؛ مرگى كه براى هركس مقدور نيست. در آخر اميدوارم كه به درجۀ اعلاى شهادت بتوانم برسم تا شاهد و سرمشقى براى ديگران باشم. [4]