مفارقت من از خاك مقدّس جبهه يك‌ماهى بيش به طول نينجاميد. به‌ياد دارم وقتى در اولين عمليّات پس از مجروحيت با مخالفت فرمانده مربوط مواجه شدم، از شدت تأثر گريستم؛ آن‌قدر كه او را به موافقت به شركت در نبرد، همدوش و همپاى بقيۀ رزمندگان مجاب كردم. از او پرسيدم: مگر نمى‌توان حتى در اين حالت يك بى‌سيم‌چى بود؟ . [1]

3-2. تجلّى شوق دفاع در وصيّت‌نامۀ شهيدان

از موضوعاتى كه شهيدان گرانقدر دفاع مقدّس در وصيّت‌نامه‌هاى خويش به‌يادگار گذاشته‌اند، شوق و عشقى است كه به دفاع مقدّس و حضور در جبهه داشته‌اند. از تعابيرى كه شهيدان در بارۀ جبهه‌هاى نبرد به‌كار برده‌اند، به‌خوبى مى‌توان دريافت كه تا چه اندازه به دفاع و جهاد در راه خدا مشتاق بوده‌اند. از منظر شهيدان، دفاع مقدّس آوردگاهى بود كه حق و باطل در مقابل هم صف‌آرايى كرده بودند، دانشگاهى معنوى بود كه خودسازى و تكامل روحى را در آن تجربه مى‌كردند، مدرسه‌اى بود كه عشق و محبت حقيقى را در آن مى‌آموختند و سرانجام، دريايى از نور بود كه گوهرهاى اخلاص و ايثار را از آن صيد مى‌كردند. شهيدان سرافراز در جمله‌هاى نورانى خويش، حضور در اين آوردگاه و شاگردى در اين دانشگاه و مدرسه را توفيقى الهى مى‌دانستند و از اين كه خداوند متعال اين توفيق را نصيبشان ساخته، شكرگزار بودند.

به‌طور كلى از وصيّت‌نامه‌هاى شهيدان به‌وضوح استفاده مى‌شود كه آنان خود را در جبهه‌هاى نبرد به خدا نزديك‌تر احساس مى‌كردند و با حضور در دفاع مقدّس زمينۀ تقرّب به خداوند متعال را مهيّاتر و مساعدتر مى‌ديدند. در