وقتى نماز مغرب در نمازخانۀ چهارده معصوم لشكر امام حسين تمام شد، امام جماعت پيشنهاد فوق‌العاده‌اى مطرح كرد: هركس دست راست برادر كنارش را بگيرد و اين دعايى را كه مى‌خوانم تكرار كند. عقد اخوت بين آنان بسته شد. فرداى آن شب، اخوت و انس ديگرى بين ما حاكم شده بود. ما همه برادر همديگر شده بوديم و رابطۀ عاطفى و نزديكى بين خود احساس مى‌كرديم. پس از آن بود كه در انجام امور جارى از قبيل نظافت، شستن ظروف، نگهبانى و حتى واكس زدن پوتين‌ها از همديگر سبقت مى‌گرفتيم. [1]

1-1. عشق و محبت نيروها به فرماندهان

از جلوه‌هاى اخوت و همدلى، عشق و علاقۀ نيروها به فرماندهانشان بود. رفتار و سيرت فرماندهان از فرمانده دسته گرفته تا فرمانده لشكر در برخورد با نيروهاى تحت امر چندان محبت‌آميز و دوستانه و متواضعانه بود كه نيروها را شيفتۀ آنان كرده بود. برخى رزمندگان فرماندهان خود را حتى از خويشان خود عزيزتر و گرامى‌تر مى‌داشتند. لحظه‌هاى حضور فرمانده در ميان نيروها، لحظه‌هاى باشكوه و به‌ياد ماندنى برادرى دينى در دوران دفاع مقدّس است. رزمندگان با ديدن فرمانده خود آن‌چنان به وجد و شعف و شادى مى‌آمدند كه سر از پا نمى‌شناختند:

بسيجيان چنان فرمانده خود را در ميان گرفته‌اند كه وى ديده نمى‌شود. لحظه‌اى بعد فرمانده لشكر بر روى دوش افراد ظاهر مى‌گردد؛ در حالى كه سعى مى‌كند از شرمندگى و خجالت ناشى از چنين استقبال و محبوبيّتى به‌نحوى بگريزد، امّا باز نيروها دور وى را مى‌گيرند و به هر شكل سعى مى‌كنند او را در آغوش بگيرند و بر رويش بوسه بزنند و از اين بابت از يكديگر