رزمندگان با يكديگر، جبهه‌هاى نبرد را به كانون بزرگِ محبت، صفا و برادرى تبديل كرده بود كه گرمى آن روزبه‌روز اعضاى جديدى را به خود جذب مى‌كرد. آنان كه براى اولين‌بار رهسپار جبهه مى‌شدند، برادرى دينى حاكم در ميان رزمندگان را آن چنان زيبا و دوست‌داشتنى مى‌يافتند كه تا مدت‌ها خانه و خانواده را از ياد مى‌بردند.

اخوت و برادرى روح تعاون و همكارى را در رزمندگان مى‌دميد و آنان را براى برداشتن بارى از دوش جنگ و گامى به‌سوى پيروزى به يارى همسنگران و فرماندهان وامى‌داشت. برادرى دينى از آن‌رو يك ارزش تأثيرگذار در پيروزى‌هاى دفاع مقدّس به‌حساب مى‌آيد كه رزمندگان اسلام اعم از ارتشى، سپاهى و بسيجى را به‌رغم آموزش‌ها، شيوه‌ها و سازمان‌هاى متفاوت در صف واحد قرارداد و هرگز نگذاشت اين عناوين ميان آنان جدايى و تفرقه بيفكند. حضرت امام (ره) پس از فتح خرمشهر در عمليّات پيروز بيت‌المقدّس در بارۀ برادرى حاكم در جبهه‌ها فرمود:

اشخاصى كه رفت‌وآمد مى‌كنند از روحانيون، ديگران، براى من نقل مى‌كنند، اعجاب دارم از اين برادرى كه همه گروه‌ها با هم دارند، كه گاهى گفته مى‌شود كه وقتى كه انسان وارد مى‌شود آن‌جا و نمى‌شناسد، اصلاً نمى‌تواند تميز بدهد كه كدام ارتشى‌اند، كدام سپاهى‌اند، كدام بسيجى‌اند. اين‌طور با هم مربوط و با هم هستند و همين معناست كه خداى تبارك و تعالى شماها را و همۀ ما را مورد عنايت قرار داده است و همين نصرت الهى است. [1]

مسألۀ برادرى و يكدلى چندان براى رزمندگان جاذب و مهم مى‌نمود كه گاه دوبه‌دو يا به‌صورت گروهى عقد اخوت مى‌بستند و صيغۀ برادرى مى‌خواندند. رزمنده‌اى در اين‌باره مى‌گويد: