به دور از ارزش‌هاى اخلاقى و با انواع رفتارهاى غيرانسانى روبه رو مى‌شدند؛ آنان كه مى‌خواستند حقارت‌هاى ناشى از شكست در ميدان نبرد را با شكنجه‌هاى گران و رفتارهاى خشن و ناشايست جبران نمايند. همان عزّت و كرامت نفسى كه رزمندگان اسلام را بر آن مى‌داشت تا به‌هنگام قدرت و توانايى، بزرگوارى به‌خرج دهند، باعث مى‌شد كه به‌هنگام اسارت در دست دشمن نيز عزّت و سربلندى خويش را حفظ كنند. اينان به همگان اين درس را آموختند كه مى‌توان در دست دشمن اسير بود، امّا عزّت و كرامت خويش را پاس داشت؛ درسى كه از اسيران قيام حسينى و كاروان سالار آنان، حضرت زينب (س) فراگرفته بودند.

از نمونه‌هاى حفظ عزّت و كرامت در اسارت تن ندادن به خواسته‌هاى ذلّت‌آور دشمن است. يكى از رزمندگان كه در عمليّات والفجر مقدماتى مجروح شد و به اسارت درآمد، در خاطره‌اى مى‌گويد:

دو سرباز عراقى بالاى سرمان حاضر شدند و بدون مقدمه به‌زبان عربى پرسيدند: صدام خوب است يا نه؟ بچّه‌ها ذكر مى‌گفتند و هيچ‌كس به آنان پاسخ نداد. چندبار تكرار كردند و ما شهادتين مى‌گفتيم. پايشان را روى زخم‌هاى ما مى‌گذاشتند و صدوهشتاد درجه مى‌چرخاندند. نالۀ ما به هوا بلند شده بود. سربازها پشت سر هم از ما مى‌خواستند كه بگوييم صدام خوب است و هيچ كداممان زيربار نمى‌رفتيم و با گفتن اللّه اكبر هر لحظه عراقى‌ها را بيشتر عصبانى مى‌كرديم. يكى از آن‌ها سلاح كمرى به‌دست گرفت و گفت: اگر آنچه مى‌خواهيم نگوييد، همۀ شما را مى‌كشيم. كلت را به سرم چسباند و شروع به شمارش كرد. در آن لحظات همه‌چيز را تمام‌شده مى‌دانستم و شروع به خواندن سورۀ القارعه كردم. . . . شمارش اعداد تمام شد. چشم‌هايم را باز كردم، درست لحظه‌اى بعد از تمام شدن شمارش اعداد، باران مشت و لگد دو سرباز