پلشتى يزيديان را به‌عيان ديده‌اند و كاروان اسيران اهل‌بيت و قافله‌سالار آن حضرت زينب (س) را با چشمان اشكبار بدرقه كرده‌اند.

دوستى، در حقيقت، رشتۀ استوار و مستحكمى بود كه رزمندگان اسلام را با روح و شخصيت پيشوايان معصوم پيوندى ناگسستنى مى‌داد. سالروز ولادت آن بزرگواران وجودشان را از شعف و شادى وصف‌ناشدنى پر مى‌كرد و ايام عزايشان قلب آنان را سخت محزون و داغدار مى‌ساخت. جاى‌جاى جبهه‌هاى نبرد شاهد صحنه‌هاى پرشور ارادت رزمندگان اسلام به ساحت مقدّس اهل‌بيت بوده است. ايام محرّم و صفر، ايام فاطميّه و ليالى قدر و شهادت اميرالمؤمنين را مى‌توان نقطۀ اوج اظهار علاقۀ رزمندگان به اهل‌بيت پيامبر (ص) و شريك دانستن خود در مصائب آن بزرگواران دانست. [1]

از جلوه‌هاى عشق‌ورزى به اهل‌بيت (ع) در دفاع مقدّس، مسألۀ نامگذارى‌هاست. فرماندهان و رزمندگان محبّت زايدالوصف خويش را به معصومان بزرگوار در نامگذارى عمليات‌ها، لشكرها و تيپ‌ها، قرارگاه‌ها، پادگان‌ها، موقعيت‌ها و محورها و انتخاب رمز عمليات‌ها نشان مى‌دادند. امام مهدى، امام على، محمّد رسول‌اللّه، ثامن‌الائمه، حسين بن على، مولاى متقيان و ثاراللّه، نام‌هاى عمليات‌هاى كوچك و بزرگى‌اند كه در سال‌هاى نخستين دفاع مقدّس انجام شده‌اند. همچنين سلسله عمليات‌هاى عاشورا و كربلا و نيز عمليات‌هايى مانند خيبر و بدر ملهم از نام و سيرۀ آن بزرگواران و يادآور حماسه‌آفرينى آنان در مقابل دشمنان كينه‌توز اسلام است.

كم‌تر عملياتى را در دفاع مقدس مى‌توان يافت كه رمز و اعلام شروع آن نام اهل‌بيت (ع) نباشد. فرماندهان با گفتن يا رسول‌اللّه، يا على بن ابى‌طالب، يا