به خاطر عدم شجاعت يك انسان،ناحق مى‌شود،يا باطلى به خاطر عدم شجاعت يك انسان كه بايد اظهار نظر كند،حق مى‌شود.اين،شجاعت اخلاقى است،شجاعت اجتماعى و شجاعت در عرصۀ زندگى است.اين شجاعت،بالاتر از شجاعت در ميدان جنگ است. [1]

3.راه‌كارهاى ويژه ترويج روحيه شهادت‌طلبى

1.از راه‌كارهاى ترويج روحيه شهادت‌طلبى در ميان نسل‌هاى جديد،معنادار ساختن مرگ و شهادت در راه خدا است.مرگ،اگر معنادار شود،ترس‌آور نيست و دليلى براى گريز از آن وجود ندارد.اگر معناى شهادت و مرگ در راه خداوند،ملاقات با خدا و روزى خوردن در پيشگاه او باشد،چه چيزى شيرين‌تر و گواراتر از آن؟! ريشۀ شهادت‌طلبى،معنادار نمودن مرگ در راه خدا است.اگر شهادت،قربانى شدن«در راه خدا»و«براى خدا»تلقى شود، خواهان پيدا مى‌كند.خداوند،عالى‌ترين معناى زندگى انسان است.از اين رو،هر چيزيكه در راستاى رسيدن به خدا باشد،قابل تحمل،بلكه شيرين و جذاب است.راز پذيرفتن شهادت با آغوش باز را بايد در اين جا جست و جو كرد.

آن كس كه باور كرد مرگ و شهادت،پوسيدن نيست،از پوست به درآمدن و به لقاى محبوب رسيدن است،براى لحظۀ رفتنش بى‌قرارى مى‌كند و مانند مولاى پرهيزكاران على(ع) سوگند ياد مى‌كند كه علاقه‌اش به مرگ از انس كودك به پستان مادر بيش‌تر است. [2]

در حماسۀ جاودان عاشورا وقتى كاروان حسينى(ع) نزديك كربلا رسيد،خواب سبكى امام حسين(ع) را فرا گرفت.امام به هنگام بيدار شدن،دو يا سه مرتبه استرجاع [3]كرد،حضرت على‌اكبر(ع) از انگيزۀ اين استرجاع سؤال نمود،امام(ع) فرمود:پسرم!...خواب سبكى بر من مسلط شد،در اين موقع صداى هاتفى به گوشم رسيد كه مى‌گفت:اين جمعيت در حركتند، مرگ نيز در تعقيب آنهاست؛و براى من معلوم گرديد كه اين،خبر مرگ ماست.