را قانع كنم كه من خدمتگزارم،يك چيزى والا چه ارزشى دارد؟ خدمتگزار چه كسانى؟ مردم.

البته همۀ افراد ملت و جامعه را بايد خدمت كرد،اما مراد عمدتاً طبقۀ محرومند كه بايد مورد توجه خاص براى خدمت قرار بگيرند به دو دليل:اولا چون احتياجاتشان بيشتر است و عدل اين را اقتضا مى‌كند،ثانياً چون پشتيبانى آنها از نظام جدى‌تر و هميشگى‌تر است و از اول [هم]اين‌طور بوده است.» [1]

2-9.همدردى با مردم

كارگزاران نظام اسلامى بايد دغدغۀ رفع نيازهاى مردم را داشته باشند و آن چه اين احساس را محقق مى‌كند آن است كه در تصميم‌سازى‌ها و برنامه‌ريزى‌ها اولويت را به نيازمندان بدهند.

مقام معظم ولايت ضمن آن كه ملت ايران را شايستۀ بيش‌ترين و بهترين خدمات و توجهات مى‌دانند مى‌فرمايد:«براى هميشه اولويت اول متوجه تأمين نيازهاى مردم است.» [2]

از اين رو،حس همدردى و همكارى كه مهم‌ترين ملاك گزينش خادمان و مديران نظام اسلامى است تقاضا دارد كه در استفاده از مزاياى اجتماعى و اقتصادى و...محرومان بر ديگران و بر خود مسئولان مقدم باشند.و حتى از استفاده از امكاناتى كه هم‌نوعانشان احتمالاً از آنها محرومند،اجتناب نمايند.مولاى پرهيزگاران امير مؤمنان(ع) چه زيبا مى‌فرمايد:

أَأَقنَعُ مِن نَفسىٖ بِأَنْ يُقالَ:أميرُ المُؤمنينَ و لاٰ اشارِكُهُم فىٖ مَكٰارِهِ الدَّهرِ او اكُونَ اسوَةً لَهُم فىٖ جُشُوبةِ (خشونة) العَيشِ. [3]

آيا به همين بسنده كنم كه مرا امير مؤمنان بخوانند ولى در تلخى‌هاى روزگار با مردم شريك نباشم؟ و در سختى‌هاى زندگى الگوى آنان نباشم؟

و يا مى‌فرمايد:«اگر مى‌خواستم،به صافى اين عسل و مغز اين گندم و بافته‌هاى ابريشم راه مى‌بردم،ولى چه دور است كه هوى بر من غلبه كند و حرص مرا به گزيدن طعام‌ها وادارد؛ حال آن كه شايد در حجاز يا يمامه[شهرى در يمن]كسى باشد كه به قرص نانى دسترسى نداشته باشد و سير شدن را در عمر خود به ياد نياورد.» [4]