ه‌. دنيا پل گذر است.كسى كه براى سفر،از پلِ فراز رودخانه‌اى مى‌گذرد،هرگز توجهش را بر پل متمركز نمى‌سازد و تعلقى به آن ايجاد نمى‌كند.دنيا نيز پلى است كه ساكنان آن تنها براى يك بار از آن عبور مى‌كنند.امام صادق عليه‌السلام از موعظه‌هاى لقمان به فرزندش چنين روايت مى‌كند:«دنيا را همانند پلى بر نهرى بدان كه از آن مى‌گذرى و آن را رها مى‌كنى و تا پايان روزگار ديگر به سويش برنمى‌گردى.» [1]به راستى اگر كسى بر اين واقعيات واقف گردد،زخارف دنيا دلش را به سوى خود نمى‌كشاند و ظواهر دنيا در ديده‌اش مهم جلوه نمى‌كند.اين يك اصل اساسى است كه دنيا پل گذر به سوى سراى جاودانى است.

كسى كه به اين اصل باور دارد برايش مهم نيست كه اين پل چگونه است و بر روى پل چگونه مى‌تواند بيش‌تر و بهتر ماندگار شود.مهم آن است كه چگونه بتواند به سلامت از آن عبور كند تا به مقصد برسد.

و. دنيا ناچيز است.انسان،اگر چيزى را مهم بشمارد،براى رسيدن و نگهدارى آن بسيار مى‌كوشد،و به دليل به دست نياوردن يا از دست دادن آن به شدت اندوهگين مى‌گردد.كسى كه دنيا و تمتعات آن را بزرگ مى‌شمارد،تحمل نادارى و جدايى آن را ندارد.براى همين قرآن مجيد واقعيت دنيا را براى مخاطبان خود چنين ترسيم مى‌كند:« قُلْ مَتَاعُ الدُّنْيَا قَلِيلٌ وَالآخِرَةُ خَيْرٌ لِمَنِ اتَّقَىٰ (نساء:77) ؛بگو:كالاى دنيا اندك است و آخرت براى پرهيزكاران بهتر است.»اگر قلب انسان اين حقيقت را از قرآن مجيد بپذيرد كه دنيا و آنچه در آن است،ناچيزند،اشتياق چندانى به دنيا نداشته،و به آسانى از آن دل مى‌بُرد.البته مهم اين نيست كه چيزى در واقع كوچك يا بزرگ باشد،اين مهم است كه ما آن را كوچك يا بزرگ بشماريم.

5-4.اطلاع‌رسانى از پى‌آمدهاى دلبستگى به دنيا

دل بستن به دنيا،آرامش روانى را از انسان سلب مى‌كند.نگرانى از آيندۀ نامعلوم،از سويى انسان را دچار اضطراب و فشار روحى مى‌كند و از ديگر سو،به دليل گرفتارى‌هاى وارده دچار حزن و اندوه مى‌سازد؛[و از سوم سوى]به دليل عدم توفيق در گذشته،انسان را دچار