بسيارى از اهل كتاب، با آن كه حق برايشان آشكار شده است، به انگيزه رشكى كه در دل دارند، خوش دارند كه شما را پس از ايمانتان كافر گردانند. بگذاريد و بگذريد تا خداوند فرمان خويش را به ميان آورد. [1]

در اين آيه خداوند به طور صريح امر به گذشت مى‌كند تا اينكه فرمان خدا در مورد جهاد برسد. لذا مسلمانان در انتظار روزى بودند كه خداوند اذن دفاع صادر كند. سرانجام انتظار پايان يافت و در سال دوم هجرى آيات فوق اجازه جهاد دفاعى را به مسلمانان داد. [2]

وَقَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللّهِ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَكُمْ وَلاَ تَعْتَدُوا إِنَّ اللّهَ لاَ يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ*وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُم وَأَخْرِجُوهُمْ مِنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ القَتْلِ وَلاَ تُقَاتِلُوهُمْ عِندَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّىٰ يُقَاتِلُوكُمْ فِيهِ فَإِن قَاتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ كَذٰلِكَ جَزَاءُ الْكَافِرِينَ. (بقره:190-191)

و با كسانى كه با شما آغاز كارزار مى‌كنند در راه خدا كارزار كنيد، ولى ستمكار و [آغازگر]نباشيد چرا كه خداوند ستمكاران را دوست ندارد. و هر جا كه بر آنان دست يافتيد، بكشيدشان و آنان را از همانجا كه شما را رانده‌اند [مكه]برانيد، و فتنۀ شرك بدتر از قتل است؛ و در مسجدالحرام با آنان كارزار نكنيد، مگر آنكه آنان در آنجا با شما كارزار كنند. و چون كارزار كردند بكشيدشان كه سزاى كافران چنين است.

و آيات متعدد ديگرى نيز دلالت بر مشروعيت دفاع دارد. [3]

2-2. سنّت (روايات)

روايات بسيارى دلالت بر مشروعيت دفاع دارند. مرحوم سيد عبدالاعلى سبزوارى بر اين باور است كه اين روايات در حد تواتر هستند. [4]شيخ حر عاملى اين نصوص را در ابواب مختلفى از كتاب قيّم وسائل الشيعه نقل كرده است، از جمله در باب‌هاى مربوط به جهاد با دشمن، [5]