وجود دارد، اجماع مدركى است و كاشف از نظر معصوم نيست، لذا از طرح و بررسى آن خوددارى كرده و سه دليل ديگر را به طور مختصر توضيح مى‌دهيم.

1-2. قرآن

مهم‌ترين و اصيل‌ترين منبع براى اثبات احكام شرعى قرآن مجيد است. فقيهان اهل بيت (ع) در كتاب جهاد براى اثبات مشروعيت جهاد دفاعى به آيات قرآن استدلال كرده‌اند. اين آيات را به دو دسته مى‌توان تقسيم كرد:

- آياتى كه دلالت بر مشروعيت مطلق دفاع و مقابله به مثل در روابط فردى و دفاع سرزمينى دارند (شامل دفاع فردى و سازمان يافته مى‌شوند) .

- آياتى كه در مورد جهاد دفاعى هستند.

و ما اينك از هر يك از دو دسته آيات نمونه‌هاى را نقل مى‌كنيم.

الف. آياتى كه دلالت بر مشروعيت مطلق دفاع دارند:

1. الشَّهْرُ الْحَرَامُ ب‌ِالشَّهْرِ الْحَرَامِ وَالْحُرُمَاتُ قِصَاصٌ فَمَنِ اعْتَدَىٰ عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَىٰ عَلَيْكُمْ وَاتَّقُوا اللّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ. (بقره:194)

ماه حرام در برابر ماه حرام است، حرمت‌شكنى‌ها را بايد مقابله به مثل كرد؛ پس هر كس كه ستم بر شما كرد، به همان گونه كه بر شما ستم مى‌كند، بر او ستم روا داريد و از خداوند پروا كنيد و بدانيد كه او با پرهيزگاران است.

به دو قسمت آيه مى‌توان براى مشروعيت مطلق دفاع استدلال كرد:

اول. والحرمات قصاص:

اين قسمت آيه به طور مستقل بر مشروعيت «دفاع» دلالت دارد.

اين جمله از دو كلمه تشكيل شده «حرمات» و «قصاص» كيفيت استدلال به آيه منوط به روشن شدن اين دو كلمه است. طبرسى نوشته است:

«حرمات» جمع حرمت است و حرمت به چيزى گويند كه حفظ و حراست آن لازم و بى‌احترامى به آن حرام است. [1]

علامه طباطبائى نوشته است: «حرمات چيزى است كه بى‌احترامى به آن حرام و تكريم آن لازم است و منظور از حرمات حرمت ماه حرام و حرمت حرم و حرمت مسجدالحرام است.» [2]