ندارد، در نجس نشدن به ملاقات نجاست بنابر مشهور حكم آب جارى را دارد، هرچند كمتر از كرّ باشد.(4)

زكات غلاّتِ (گندم، جو، خرما و كشمش) آبيارى شده با آب جارى يك دهم است.(5)

آب جو -->فُقّاع

آب چاه

آب چاه: آب حاصل از كندن گودال عميق.

از آن در باب طهارت و احياء موات سخن گفته شده است.

آب چاه از اقسام آب مطلق(--> آب مطلق)به شمار مى‌رود.

طهارت و نجاست:در اينكه آب چاه حكم آب جارى(--> آب جارى)را دارد تا با ملاقات نجاست، نجس نشود يا نه، بين قدما و متأخران اختلاف است. مشهور قدما قول دوم را اختيار كرده و رسيدن نجاست به آب چاه را موجب نجس شدن آن دانسته‌اند؛ ليكن مشهور متأخران قول اوّل را برگزيده‌اند.(1)

چگونگى تطهير:بنابر قول به نجس شدن آب چاه با ملاقات نجاست، براى كشيدن آب به منظور تطهير آن، اندازه‌هاى متفاوتى ذكر شده است؛ ليكن بنابر قول مشهور متأخّران ـ مبنى بر عدم نجاست آب چاه با ملاقات نجس ـ در اينكه كشيدن آب از چاه تعبّداً واجب است يا مستحب مى‌باشد، اختلاف است. مشهور متأخران، آن را مستحب مى‌دانند(2)(--> نزح).

مالكيّت:اگر كسى چاهى را به قصد تملّك در زمين مباح(--> مباحات اصلى)حفر كند، در صورت رسيدن به آب ـ بنابر قول مشهور ـ مالك آب آن مى‌شود.(3)

بيع:در صحّت فروش آب موجود در چاه و نيز فروش آب آن براى هميشه، اختلاف است. منشأ اختلاف در اوّلى، عدم امكان تحويل آب موجود هنگام معامله به جهت مخلوط شدن با آب تازه و در دومى، جهالت مقدار آب است.(4)

• (1)جواهر الكلام 1/ 191 ـ 206
• (2)203
• (3)38/ 116
• (4)120 ـ 121 .
• (4)العروة الوثقى 1/ 32 و 34 ؛ دليل العروة 1/ 65
• (5)العروة الوثقى 2/ 292 .