پيشگفتار

كسانى كه با قرآن مجيد آشنايى و با آن انس دارند هنگام تلاوت، گاهى به لغاتى بر مى‌خورند كه دوست دارند علاوه بر معناى ظاهرى آنها، به مفاهيم اصلى و كاربرد هريك در آيات كريمه، دست يابند.

بديهى است همان‌طور كه معانى كلّى آيات قرآن به شرح و تفسير نياز دارد، واژه‌هاى مفرد قرآنى نيز كه اجزاى اصلى عبارات و تركيبات هستند، به شرح و بسط نيازمندند.

تفسير نمونه كه در بين فارسى زبانان از مقبوليت عالى برخوردار است و بيشتر نيازهاى قرآنى مسلمانان امروز را بر آورده مى‌كند، ضمن تفسير آيات، به شرح و تفسير لغات قرآن نيز پرداخته تا آنجا كه توانسته است خوانندۀ علاقه‌مند را تا حدّى از مراجعه به منابع و مآخذ ديگر بى‌نياز سازد.

امّا چون شرح و تفسير اين گونه واژه‌ها به مقتضاى آيات، به طور پراكنده در بين مجلدات مختلف اين تفسير آمده است و رجوع و دست يافتن به آنها براى علاقه‌مندان به آسانى ميسّر نيست، مؤلف برآن شد تا تمام واژه‌هايى را كه در سراسر تفسير از آنها سخن به ميان آمده است به ترتيبى خاص جمع‌آورى كند و با رعايت تلخيص (در پاره‌اى موارد) و هماهنگ ساختن عبارات، ضمن ريشه‌يابى و تعيين مادّۀ هريك از لغات و نيز فهرست‌بندى و تنظيم آنها به ترتيب الفبايى در اختيار خوانندگان قرار دهد.[*]

[*]روش استفاده از شرح و تفسير «واژه‌ها»، زير عنوانِ‌: «نكاتى دربارۀ نظم و ترتيب كتاب» در مقدمۀ كتاب به نظر خوانندگان محترم مى‌رسد.