قرآن در ادامۀ اين سخن مى‌افزايد: «به هنگام شب، در آن موقع كه همه آنها در خواب بودند عذاب و بلايى فراگير از ناحيۀ پروردگارت بر تمام باغ فرود آمد در حالى كه همه در خواب بودند».

آتشى سوزان و صاعقه‌اى مرگبار چنان برآن مسلط شد كه «آن باغ خرم و سرسبز همچون شب سياه و ظلمانى شد» و جز مشتى خاكستر از آن باقى نماند.

به هر حال صاحبان باغ به گمان اين كه درختهاى پربارشان آماده براى چيدن ميوه است «در آغاز صبح يكديگر را صدا زدند» و گفتند: «به‌سوى كشتزار و باغستان خود حركت كنيد، اگر مى‌خواهيد ميوه‌هاى خود را بچينيد!».

به اين ترتيب «آنها به‌سوى باغشان حركت كردند در حالى كه آهسته با هم مى‌گفتند كه مواظب باشيد امروز حتى يك فقير وارد بر شما نشود!» و چنان آهسته سخن مى‌گفتند كه صداى آنها به گوش كسى نرسد، مبادا مسكينى خبردار شود و براى خوشه چينى، يا گرفتن مختصرى ميوه براى سير كردن شكم خود، به سراغ آنها برود! چنين به نظر مى‌رسد كه به خاطر سابقۀ اعمال نيك پدر، جمعى از فقرا همه‌سال در انتظار چنين ايامى بودند كه ميوه‌چينى باغ شروع شود و بهره‌اى عايد آنها شود و لذا اين فرزندان بخيل و ناخلف چنان مخفيانه حركت كردند كه هيچ‌كس احتمال ندهد چنان روزى فرارسيده، و هنگامى فقرا با خبر شوند كه كار از كار گذشته باشد.

و به اين ترتيب «آنها صبحگاهان به قصد باغ و كشتزار خود با قدرت تمام بر منع مستمندان حركت كردند»(وَ غَدَوْا عَلىٰ حَرْدٍ قٰادِرِينَ‌)[*]. (ج 394/24 تا 397.)

(*)براى اطلاع بيشتر به سرانجام دردناك صاحبان باغ، به تفسير نمونه، جلد 24 صفحه 399 مراجعه فرماييد.