سرانجام شيطان از خدا خواست كه بر بدن ايوب مسلط شود و موجبات بيمارى شديد او را فراهم آورد و اين چنين شد، به طورى كه از شدت بيمارى و جراحت، قادر به حركت نبود، بى‌آنكه كمترين خللى در عقل و درك او پيدا شود.

خلاصه نعمتها يكى بعد از ديگرى از ايوب گرفته مى‌شد، ولى به موازات آنها، مقام شكر او بالا مى‌رفت.

تا اين كه جمعى از رهبانها به ديدن او آمدند و گفتند: بگو ببينيم تو چه گناه بزرگى كرده‌اى كه اين چنين مبتلا شده‌اى‌؟! (و به اين ترتيب شماتت اين و آن آغاز شد و اين امر بر ايوب سخت گران آمد) ايوب گفت: به عزّت پروردگارم سوگند كه من هيچ لقمۀ غذايى نخوردم مگر اين كه يتيم و ضعيفى بر سر سفره با من نشسته بود، و هيچ طاعت الهى پيش نيامد مگر اين كه سخت‌ترين برنامۀ آن را انتخاب كردم.

در اين هنگام بود كه ايوب از عهدۀ تمامى امتحانات در مقام شكيبايى و شكرگزارى برآمده بود، زبان به مناجات و دعا گشود و حل مشكلات خود را با تعبيرى بسيار مؤدّبانه و خالى از هرگونه شكايت از خدا خواست.

در اين هنگام درهاى رحمت الهى گشوده شد، مشكلات به سرعت بر طرف گشت و نعمتهاى الهى افزونتر از آنچه بود به او روآورد[1].

فرمان رحمت خدا از اين جا آغاز شد كه به او دستور داد «پاى خود را بر زمين بكوب، چشمۀ آبى مى‌جوشد كه هم خنك است براى شستشوى تنت و هم گواراست براى نوشيدن»:

اُرْكُضْ‌* بِرِجْلِكَ هٰذٰا مُغْتَسَلٌ بٰارِدٌ وَ شَرٰابٌ‌.ص/ 42.

[1]تفسير قمى (طبق نقل تفسير الميزان)

[*] اركض: از مادّه «ركض» (بر وزن مكث) به معنى كوبيدن پا بر زمين، و گاه به معنى دويدن آمده است و در اين جا معنى اوّل است.