اسم الکتاب : تحليلى بر دعاهاى انبيا در قرآن المؤلف : خزائلی، محمدعلی الجزء : 1 صفحة : 44
در مقام توبه و آمرزش خواهى، بكار مىبريم، با آموزش
و فراگيرى از خداوند و تربيت شدگان او باشد تا بهترين خاصيت و فايده را داشته
باشد.
[2] - استفاده ديگرى كه از دعاى حضرت مىشود، اينكه
مقدمه توبه و استغفار، اعتراف به خطا و گناه مىباشد و بهترين حالت خطاكار در آمرزشطلبى
و معذرت خواهى اين است كه اعتراف صريح به خطا و اشتباه خود داشته باشد و خود را
مقّصر، زيانكار و ستمگر به حساب بياورد تا زمينه قبولى توبه و عفو او فراهم شود؛
همانطور كه حضرت آدم عليه السلام و حوّابا وجود نهى خداوند كه فرمود: (لا تَقْرَبا
هذِهِ اَلشَّجَرَةَ فَتَكُونا مِنَ اَلظّالِمِينَ؛[1]نزديك نشويد به اين درخت كه اگر
نزديك شويد از ستمكاران مىباشيد)، بعد از وسوسه شيطان و تناول از درخت و محروميت
از بهشت، به خطاى خود و ظلم به نفس، اعتراف نمودند و مغفرت خواستند و خداوند توبۀ
آنها را پذيرفت.
اميرالمؤمنين عليه السلام مىفرمايند: «فَقَدْ
جَعَلْتُ الْإِقْرارَ بِالذَّنْبِ إِلَيْكَ وَسيلَتي؛2پس به راستى اقرار به گناهانم
را وسيلۀ خود براى عفو تو قرار دادم.»