اسم الکتاب : تحليلى بر دعاهاى انبيا در قرآن المؤلف : خزائلی، محمدعلی الجزء : 1 صفحة : 43
جز تو نيست، تو را تسبيح و ستايش مىكنم.
پروردگارا! من به خودم ستم كردم. مرا ببخش كه تو
بهترين آمرزندگانى. مرا ترّحم كن كه بهترين رحم كنندگانى. خدايا توبه مرا بپذير كه
توبهپذير و مهربانى.)
و بعضى گفتهاند كلمات توبه عبارت بود از: «سُبْحانَ اللّهِ
وَالْحَمْدُ للّهِ وَلا اِلهَ إِلاَّ اللّهُ وَاللّهُ أَكْبَر»[1]، يعنى همان تسبيحات
اربعه كه در نماز مىخوانيم و از اسماء الهى و كلمات توحيدى مىباشند.
و از طريق اهل بيت عليه السلام روايت شده:
«آدم عليه السلام اَسمائى با عظمت و كرامت را ديد كه
بر عرش خداوند نوشته شده بودند، پس درباره آنها سؤال كرد. گفته شد اينها اسماءِ
عاليترين خلقِ خدا است، يعنى محّمد، على، فاطمه، حسن و حسين عليه السلام. بعد از
آن آدم عليه السلام با اين اسماء مقدّسه در قبولى توبه و بالا رفتن منزلتش به
خداوند متوسل شد و به بركت آنها توبهاش پذيرفته شد»[2]
قرآن كريم:
(وَ عَصى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوى ثُمَّ اِجْتَباهُ رَبُّهُ
فَتابَ عَلَيْهِ وَ هَدى؛[3]و آدم نافرمانى خداى خود كرده و گمراه شد. سپس خدا توبه
او را پذيرفت و هدايتش فرمود و بمقام نبوتش برگزيد.)
نكات آموزنده
بهترين درسهايى كه از دعاهاى حضرت آدم و حواء در اين
آيات مىگيريم عبارتند از:
1 - طريقۀ دعا را از خودِ خداوند بياموزيم و
حتى شايسته است كلماتى را كه