الذَّنبِ اِلاّ بالْاِقرار[1]؛ قسم به خدا هيچ بنده‌اى از آثار بد گناه و عقوبت آن آزاد نشد، مگر بواسطه اقرار به گناه» كه موجب انقطاع الى اللّه، انكسار قلب و مقدمه براى توبه مى‌شود. اميرالمؤمنين عليه السلام در مناجات شعبانيه مى‌فرمايد: «جَعَلتُ الْاِقْرارَ بِالذَّنبِ اِلَيكَ وَسِيلَتىِ‌[2]؛ خدايا اقرار به گناه را وسيله خود براى توبه و تقرب به سوى تو قرار دادم.»

11 - اقبال و حضور قلب: دعا بايد با حضور قلب و توجّه كامل به خدا باشد. رسول اكرم فرمود: خداوندا دعاى كسى را كه حضور قلب ندارد، قبول نمى‌كند.[3] دلى كه مشغول به غير خدا باشد و صد در صد خود را متوجّه حق تعالى نسازد، دعايش به هدف نمى‌رسد.

12 - سابقۀ دعا: قبل از حاجت و پيش آمدن نياز و مشكل، بايد رابطه بنده با خدا برقرار باشد وتنها هنگام بلا به دعا نپردازد و دعا را بر نزول بلا مقدم بدارد تا ملائكه نگويند ما اين صدا را نمى‌شناسيم و سابقه دعا ندارد.

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: «اِنَّ الدُّعا فى الرّخاءِ لَيَستَخرِجُ الحَوائِجَ فِى الْبَلاء؛[4]همانا دعا هنگام راحتى، حاجتها را هنگام بلا بر آورده مى‌كند.»

13 - دعا براى ديگران: قال رسول اللّه صلى الله عليه و آله و سلم: «ما مِنْ مُؤمِنٍ دَعى لِلْمُؤمِنينَ اِلاّ ردَّ اللّه عَلَيهِ مِثلَ الّذى دَعالَهُم بِهِ‌...[5]؛ هيچ مؤمنى نيست كه براى مؤمنان دعا كند، مگر اينكه خداوند مثل همان دعا را به او بر مى‌گرداند و در حقش مستجاب مى‌كند.» دعا در حق ديگران بايد از روى محبّت باطنى، خير خواهى و ايثار باشد تا نتيجه‌اش عايد خود انسان شود.

14 - بالا بردن دستها: رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم هنگام دعا و ابتهال، دستها را بالا

[1]- همان، ص 167

[2]- مفاتيح الجنان / اعمال ماه شعبان.

[3]- بحار الانوار/ ج 9 /ص 320.

[4]- عدة الداعى باب 4 / بيان التقدّيم فى الدّعا.

[5]- عدة الدّاعى، باب الدعا للاخوان/ ص 171.