مرحوم ثقةالاسلام كلينى از حارث نصرى حكايت مىكند
كه به امام صادق عليه السلام عرض كردم خاندان من از بين رفتهاند و من فرزندى
ندارم. حضرت فرمود: در سجده اين دو آيۀ شريفه را بخوان: «رَبِّ هَبْ لِي
مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ اَلدُّعاءِ»[2]«رَبِّ لا تَذَرْنِي
فَرْداً وَ أَنْتَ خَيْرُ اَلْوارِثِينَ[3]» حارث مىگويد من به دستور حضرت عمل كردم
و در سجده اين دو آيه را خواندم. پس از مدتى خداوند به من فرزند پسر عنايت فرمود
كه نامهايشان را حسن و حسين گذاشتم.[4]
[1]- محمد ثقفى، تفسير روان جاويد، ج 1، پيشين، ص
524