علامت و نشانه فرزند

(قالَ رَبِّ اِجْعَلْ لِي آيَةً قالَ آيَتُكَ أَلاّ تُكَلِّمَ اَلنّاسَ ثَلاثَ لَيالٍ سَوِيًّا فَخَرَجَ عَلى قَوْمِهِ مِنَ اَلْمِحْرابِ فَأَوْحى إِلَيْهِمْ أَنْ سَبِّحُوا بُكْرَةً وَ عَشِيًّا؛[1]عرض كرد پروردگارا! نشانه‌اى براى من قرار ده گفت نشانه‌ات اين است كه سه شب تمام با مردم قدرت سخن گفتن ندارى در حاليكه زبان تو سالم است.)

زكريا از محراب عبادتش به سوى مردم بيرون آمد و با اشاره به آنها گفت صبح و شام خدا را تسبيح گوئيد.

حضرت زكريا با شنيدن بشارت اعطاء فرزند بسيار دلگرم و خوشحال شد و نور اميد سر تا پاى وجودش را فرا گرفت اما از آنجا كه اين پيام از نظر او بسيار سرنوشت ساز و پر اهميت و جالب توجه بود از خدا تقاضاى نشانه‌اى براى اين كاركرد و گفت: پروردگارا نشانه‌اى را براى من قرار ده. شكّى نيست كه زكريا به وعده الهى ايمان كامل داشت و خاطرش جمع بود ولى براى اطمينان بيشتر و اينكه چه زمانى اين بشارت عملى مى‌شود و آيا اين نداء از طرف شياطين است يا ملائكه، همانگونه كه حضرت ابراهيم عليه السلام با اينكه داراى ايمان كامل به معاد بود تقاضا كرد چهرۀ معاد برايش آشكار شود تا اطمينان قلبى پيدا كند لذا از خداوند تقاضاى علامت و نشانه نمود و به وى وحى شد نشانه اعطاء فرزند اين است كه سه شبانه روز كامل قدرت تكلّم با مردم نخواهى داشت با اينكه زبانت سالم است. «گفته‌اند شبى با عيالش هم بستر شد صبح كه خواست صحبت كند ديد زبانش بند آمده ولى مى‌تواند ذكر و تسبيح بگويد و دعا كند و زبور بخواهد - فهميد وعده الهى حتمى شده»[2] از معبد و محراب خود بيرون آمد و به بنى اسرائيل كه منتظر اقامۀ جماعت بودند با سر و دست اشاره نمود كه نماز را در صبح و شام كه معمولاً به جماعت

[1]- مريم / 10 و 11

[2]- محمد ثقفى، تفسير روان جاويد، ج 3، پيشين، ص 612.