او را اجابت فرمود و آن حضرت هر وقت اسم محمد و على و فاطمه و حسن عليهم السلام را مى‌برد و آنها را ياد مى‌كرد، رفع هّم و غّم از او مى‌شد و هر وقت اسم حسين عليه السلام را ياد مى‌كرد محزون مى‌شد و گريه راه گلوى او را مى‌گرفت تا آنكه يك روز عرض كرد بارالها چرا در اين اسم اين اثر است‌؟ خداوند در جواب وى به وسيله اين حروف مقطعه (كهيعص) كه در آغاز سوره مريم آمده است به صورت رمزى به واقعۀ كربلا و شهادت عترت طاهره و ظلم يزيد و عطش و صبر سيدالشهداء عليه السلام اشاره فرمود و سپس حضرت زكريا سه روز از مسجد بيرون نيامد و مردم را از تشّرف به خدمت خود منع فرمود و مشغول گريه و زارى شد و از خداوند خواست پسرى به او كرامت فرمايد كه موجب روشنائى چشم و محبوب او باشد و وصّى و وارث او گردد و در ولادت و شهادت مانند سيدالشهداء عليه السلام باشد تا مانند پيغمبر خاتم صلى الله عليه و آله و سلم به مصيبت آن فرزند مبتلا و مأجور گردد و خداوند به او يحيى عليه السلام را كرامت كرد كه مانند حسين عليه السلام شش ماهه از مادر متولد شد و به نحو جان گدازى (بنى اسرائيل سر او را بريدند و براى طاغوت زنا كار بنى اسرائيل هديه بردند) به شهادت رسيد.[1]

و مرحوم طبرسى در مجمع البيان از اميرالمؤمنين نقل مى‌كند حضرت فرمودند: «اِنَّه قالَ فى دُعائِهِ اَسْئَلُكَ يا كهيعص؛[2]، حضرت زكريا در دعايش به خداوند عرض كرد اى كهيعص - شايد اشاره باشد به كافى، هادى، حكيم، عليم و صادق» در هر حال خداوند در اول اين سوره رحمت خاصّه خود را بر بنده‌اش حضرت زكرياى پيغمبر تذكر داده مى‌فرمايد اين سر گذشت پيامبرى است از بندگان خدا كه خدا را در محراب عبادت دور از چشم مردم با اخلاص و بى ريا خواند و از امام باقر عليه السلام نقل شده «كه بهترين دعاها، دعاى پنهان و بهترين روزى‌ها روزى به قدر كفايت است.»[3] و دعاى آن حضرت كه گفته‌اند در محراب بيت المقدس انجام گرفت آن بود كه عرض كرد

[1]- محمد ثقفى، تفسير روان جاويد، ج 3، پيشين، ص 608

[2]- ابوعلى فضل بن حسن طبرسى، مجمع البيان، ج 6، پيشين، ص 502

[3]- همان.