از نظر قدرت سياسى و حكومتى، نيرومند بود و نيرو جسمانيش به حدى بود كه در جنگ بنى اسرائيل (طالوت) با جالوت ستمگر با يك ضربۀ نيرومند به وسيله سنگى كه از فلاخن رها كرد جالوت را از بالاى مركب به روى خاك افكند و در خون خود غلطيد. و نوشته‌اند در اطراف محراب او هزاران نفر شب تا به صبح به حال آماده باش بودند. و از نظر قدرت معنوى و اخلاقى و نيروى عبادت چنان بود كه بسيارى از شب را بيدار بود و به عبادت پروردگار مشغول، و نيمى از روزهاى سال را روزه مى‌گرفت. و اواب از ماده (اوب) به معنى بازگشت اختيارى به سوى چيزى است و از آنجا كه «اواب» صيغه مبالغه مى‌باشد اشاره به اين است كه او بسيار به سوى پروردگارش بازگشت مى‌كرد و از كوچكترين غفلت و ترك اَوْلى توبه مى‌نمود و هر وقت خدا را تسبيح مى‌گفت كوها و پرندگان با او هم آواز مى‌شدند و خدا را تسبيح مى‌گفتند (وَ اَلطَّيْرَ مَحْشُورَةً كُلٌّ لَهُ أَوّابٌ‌)[1].

اوّاب و سليمان

دومين پيامبرى كه به اواب توصيف شده حضرت سليمان فرزند داود است.

(وَ وَهَبْنا لِداوُدَ سُلَيْمانَ نِعْمَ اَلْعَبْدُ إِنَّهُ أَوّابٌ‌؛[2]ما سليمان را به داود بخشيديم بنده خوبى بود چرا كه هميشه به سوى خدا بازگشت مى‌كرد (به ياد او بود)) اين بازگشت به خدا در يك معناى وسيع يعنى از كوچكترين لغزش و غفلت و ترك اولى توبه مى‌كرد و به اطاعت و فرمان خدا و حق و عدالت او بر مى‌گشت.

نكات آموزنده دعاى سليمان

بدون شك هدف قرآن از ذكر تاريخ انبيا، تكميل برنامه‌هاى تربيتى از طريق انعكاس عينى واقعيتها در اين سر گذشتهاى زنده است و اين از جمله مسائلى است

[1]- ص / 19.

[2]- ص/ 30