تواضع بخواهد كارى را برايش انجام بدهد كه از آن به استدعاء تعبيرمى‌شود.[1]

دعا در اصطلاح شرع

در فرهنگ شريعت، دعا، خواندن خدا و درخواست حاجت از او است و به معنى عبادت و نيايش به كار مى‌رود[2] كه يك قسمِ آن، دعاىِ مأثور و وارد شده از معصومين عليهم السلام است و يك قسم آن غير مأثور كه هر كسى ممكن است به زبان خودش و به هر شكلى خدا را بخواند و در ضمنِ كلماتى، با خدا سخن بگويد.

دعا و ذكر

آن قسم از دعا كه مشتمل بر طلب و درخواست چيزى از خدا نباشد و به عنوان حمد، ثنا، تسبيح، واستغفار وتقديس باشد، ذكر ناميده مى‌شود كه تفصيل آن در آخر فصل اوّل بيان مى‌شود.

ضرورت دعا از ديدگاه عقل

عقل انسان دفع ضرر از خود را در صورتى كه قدرت و تمكن داشته باشد، لازم مى‌داند و در زندگى دنيا پيش آمدن ضرر و زيان براى هر كسى بديهى است. دنيائى كه اميرالمومنين امام على عليه السلام آنرا اين گونه توصيف مى‌كند: «اَوَّلُها عَناءٌ و آخِرُها فَناءُ فى حَلالِها حِسابٌ و فى حَرامِها عِقابٌ مَن اِستَغْنى فِيها فُتِنَ و مَنْ اِفتَقَر فِيها حُزِنَ‌»[3]«چگونه وصف كنم سرائى را كه اوّل آن رنج و آخر آن نيستى است، در حلال آن حساب و در حرامش عِقاب مى‌باشد و كسى كه در آن ثروتمند و بى نياز باشد به فتنه و بلا مى‌افتد و كسى كه در آن محتاج و نيازمند باشد غمگين است.» آرى در زندگى پرحوادث دنيا هر انسانى در حال

[1]- عُدَّة الداعى، احمد ابن فهد حلّى/ ص 9.

[2]- غافر / 60

[3]- نهج البلاغه/ فيض الاسلام، خطبۀ 81، ص 181.