حضرت شعيب عليه السلام

شعيب يكى از پيامبران بزرگ الهى است كه بين سالهاى 1600-1490 قبل از ميلاد در مدين زندگى مى‌كرد يعنى تقريباً صدوده سال داشت و فرزند ميكائيل، فرزند يشجر، فرزند مدين و فرزند ابراهيمِ خليل بود و آثار و دلائل نبوت وى عبارتند از:

«[1] - نمونه كامل اصلاح نفس. [2] - ارشاد قوم خود به پرهيز از غش در معامله و كم فروشى و حفظ امانت و رعايت عفّت 3 - نجات او ومؤمنين از عذابى كه بر ظالمين نازل گشت.»1

«از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله روايت شده كه حضرت شعيب عليه السلام را خطيب الانبياء لقب داده‌اند.»2 و قرآن در دو سورۀ اعراف و هود، بخشى از دعاهاى وى را ذكر كرده است. در سوره اعراف مى‌فرمايد:

(وَسِعَ رَبُّنا كُلَّ شَيْ‌ءٍ عِلْماً عَلَى اَللّهِ تَوَكَّلْنا رَبَّنَا اِفْتَحْ بَيْنَنا وَ بَيْنَ قَوْمِنا بِالْحَقِّ وَ أَنْتَ

[1]- محمد احمد جاد المولى، قصه‌هاى قرآن، مترجم مصطفى زمانى، چاپ اول، تهران: هيأت تحريريه پژواك انديشه، زمستان 1379. و اعراف/ 85،

[2]- ابوعلى فصل بن حسن طبرسى، مجمع البيان، ج 5، پيشين، ص 188